zaterdag 31 december 2011

Gelukkig nieuwjaar

Terwijl de grijze wolken de nieuwjaarsnacht
in ras tempo doen toesnellen
En de wereld onder mij zijn best doet de schrik
in mijn hart te slaan
Slaapt de zwart witte kater naast mij
Vol dromen over, ongetwijfeld, eten en verre tochten
Mijn oren gaan naar zijn gesnurk
Terwijl mijn ogen terug kijken
Zich af en toe vullen met de bittere tranen die elk volwassen leven
Meebrengt
Huil ik voor hem, die niet, nooit, krijgt wat hij zo verlangt
Huil ik voor haar, die vecht maar nooit lijkt te winnen
Huil ik voor hen die trachten, en niet weten wat zij moeten
Glimlach ik om hem, die mijn wangen kietelt met zijn baard
Glimlach ik om haar, die nooit verslagen scherp de wereld hakt
Glimlach ik om hen die steeds mijn dagen kleuren
Ik zou de uren af kunnen tellen
Tot de klok met zijn laatste klanken de nacht kleurt
En men met kilo's tegelijk de dertiende maand en het kruit verschiet
Ik kan terug kijken en weemoedig mij verzuchten nooit meer 31 te zullen zijn
Kan ik zeggen dat het nieuwe jaar mij gelukkig gaat maken,
Maar geen jaar maakt mij gelukkig
En geluk stel ik mij niet langer ten doel
Immers gelukkig zijn is niet wat ik wil worden
De voorwaarden aan ik scheppen
De omgeving moet er zijn
Maar zelfs de bittere tranen van het geweeste jaar
Smaakten af en toe zoet van geluk
Dus prijs ik mij
Een mens te zijn die geluk ziet waar het is
En niet langer hoef te zoeken daar waar het zijn kan
Ik wikkel mij in zijn armen en droom met de poes de wereld rond
Gelukkig jaar welke getal het ook hebben mag.

Hip

maandag 19 december 2011

Mis ik hem

Hij staat daar maar, zijn voeten te bestuderen
ogen steels omhoog geschoven
met zijn wimpers naar benee
Met zijn voeten scheef naar buiten
alsof hij steeds weg kan lopen
maar hoe hij ook zou proberen, niemand loopt met hem mee
Hij steekt zijn handen in zijn zakken
voelt zijn heupen door de stof
en zwijgt zijn dagen aan elkaar
Zo kruipt zijn leven steels voorbij
een dag na uur, of na seconde
maand, na maand, na maand, na jaar
Hij zou beter moeten weten
met zijn hoofd hoog geven
en een glimlach om zijn mond
Had hij allang geleden moeten zeggen
dat hij er was, en graag mee deed
aantonen dat hij bestond
Maar als een schim uit het verleden
is hij deel uit gaan maken
van het plein, het hek, de hoek
Toen ik opkeek van mijn plekje
was hij plotseling verdwenen
en ik merk, met ongenoegen, dat ik hem al even zoek
Ik mis die jongen met zijn ogen
en zijn zakken vol verhalen
met zijn ongesproken ongehoorde stem
Ik hoop dat hij zichzelf zal vinden
en zijn moed om terug te komen
Tot die tijd, blijf ik wachten, en oprecht mis ik hem

Jip

zondag 18 december 2011

Ondanks dat alles

Hoewel de tranen op mijn wimpers branden
en ik woest naar boven kijk
ze onder geen beding mijn ogen laat ontsnappen
Worden mijn wangen nat
Zelfs met mijn mond hard gesloten
breken gesmoorde snikken langs mijn lippen
Mijn hart maakt overuren
in een waanzinvolle strijd tussen
verdriet, onmacht en woede
Terwijl mijn haren langzaamaan lijken te smelten
onder de vulkaan van emoties
die langs mijn armen glijden
zich in mijn vuisten verzamelen
En onmachtig op mijn rug nestelen
Streelt hij mijn gezicht
lacht tegen mijn ogen
die zoveel woede spuiten
maar hij kent geen angst
Langzaam wiegt hij met vertrouwen
de golven uit mijn buik
de klappen uit mijn borstkas
en de twijfel uit mijn hart
Hoewel ik proestend weerstand bied
tegen alles wat ik niet ken
Zegt hij, dat hij me lief vindt
om alles wat ik ben.

Jip

donderdag 15 december 2011

Mijn wateroppervlak

Als een rimpeling over het wateroppervlak
trekken jouw woorden over mijn huid
Een klein spoor van verdeeldheid achterlatend
Onderweg naar daar waar zij zich zullen nestelen
Een mix van verwondering en hartstocht
maakt zich meester van het ongewisse brein
Waarna de volgende klokslagen ongetwijfeld binnen komen
als zijnde twaalf uur
het hoogtepunt der nacht
Vergeet me niet
mompelend in een eenzaam kussensloop
Als het jaar zal keren en jouw wereld
Voller zal zijn dan het bed waarin je slaapt
Tot die tijd echter
Huiver ik onder onuitgesproken beloften
En gedeelde kunsten
Hoe zuiverder het taalgebruik
Hoe harder de steen
mijn wateroppervlak raakt.


Jip

Het is als

Het is als een zoete vrucht
die je hongerig aan je lipppen zet
haast smekend om het plakkerige vocht
je mond binnen te laten sijpelen
Het vervult je met illusies
die de wereld prachtig kleuren
en doen verlangen naar hete zomers
waarin half naakte lichamen
zich schaamteloos
in te drukke winkelstraten
aan elkaar opdringen
Terwijl jij rustig kijkend
vanaf je plekje in de schaduw
je koelt met ijsblokjes en thee
Het omarmt je met een verlangen
dat onlosmakend verbonden lijkt te zijn
met een eenvoud van menselijk denken
en de waarzin die een aanraking tot stand kan brengen
zelfs gedachteloos een vinger
die speels je snaren speelt
als ware je de belichaming
van een duur instrument
Het bevat je als een ellenlange zin
met meer woorden dan je geest bevatten kan
maar uiteindelijk
meer brengt, dan een punt.

Jip

woensdag 14 december 2011

Ik wilde zo graag van je houden

Ik wilde zo graag van je houden
dat ik mijn schepen heb verbrand
om op jouw vlot te wonen
Dat ik mijn stem haast had verpand
om naar jou te luisteren
en het zingen van jouw zee
Ik wilde zo graag van je houden
maar jij vond het geen goed idee

Ik heb de deur dus dicht getrokken
mijn stoute schoenen aan gedaan
om zachtjes bij je weg te lopen
en ik ben niet blijven staan
Nu schrijf je mij gedurig brieven
dat je van me houden wil
ik denk dat het idee me aanstaat
Maar ik hou me nog even stil

Ik wilde zo graag van je houden
dat ik mijn wereld zou ontbollen
om op jouw vlak te wonen
Dat ik mijn adres voorbij zou hollen
om achter je aan te gaan
Met de golven van jouw zee
Ik wilde zo graag van je houden
maar jij zei steeds maar nee

Dus heb ik niet naar je gekeken
hoewel ik je gezicht kan dromen
en heb ik de deur op slot gedaan
zodat ik niet bij je kan komen
Nu schrijf jij mooie gedichten
dat je van me houden zou
En vind ik het vooral jammer
dat je dat eerst niet wou

Ik wilde zo graag van je houden
dat ik mezelf haast was verloren
Ik denk dat ik nu vooral
bij mezelf heel graag wil horen.

Jip

Het is

Het is niet af
het is niet klaar
het is niet over
en niet goed
Hoe graag je ook zou willen
met je haren in de wind
een glimlach op je wangen
en je ogen naar het licht
Het is niet mooi
het is niet netjes
het is niet gaaf
en niet goed
Hoe hard je ook wilt schreeuwen
met je handen in je zakken
je hakken in het zand
en je oren vrijwel doof
Het is niet anders
het wordt niet beter
het is maar zo
en een feit
Sommige dingen
daar kun je tegen schreeuwen
tegen slaan en schoppen
maar veranderen doen ze pas
als jij verandert.

Jip

Zinnen maken

En dan terwijl mijn vingers tikken
en ik woorden zoek
in de achterkamers van mijn hoofd
niet eens om iets te zeggen
Maar enkel om te schrijven wat ik denk
concludeer ik zonder enig omhaal
dat ik feitelijk niets meer denk dan ik tik
zolang mijn vingers gaan
maak ik zinnen
zolang ik zinnen maak
blijf ik denken
als een van de twee stopt dan.......

Jip

maandag 12 december 2011

Houden van

Zijn voeten steken vanaf de helft van zijn kuiten
onder het overduidelijk
veel te korte laken uit
Hij rilt, terwijl zij zich behaagelijk in haar kussen draait
Tot aan haar oren zich de deken tot zich maakt
en daarna zacht haar billen naar achter duwt
ten einde ook die te verwarmen
Hij staart nog wat verdwaasd naar zijn sokken
die te ver, o zo te ver, buiten bereik hun heil hebben gezocht
en het haastig uitgetrokken tshirt lacht hem
binnen gezichtsveld uit,
Hij laaft zich aan haar billen
die als een kachel langs zijn buik glijden
en trekt zijn voeten in
Slaat zijn armen drie maal om het veilige wezen
dat zijn bed in neemt
zijn kussen steelt
en zijn deken claimt
Om haar vervolgens liefdevol over de haren te strijken
en te glimlachen
Misschien is het wel liefde
misschien weet hij niet beter
Terwijl zij moppert trekt hij
de dekens naar zich toe
Zij rolt wel mee
waarschijnlijk
Houdt zij evenveel van hem.

Jip

En daarna

En uiteindelijk zwegen zij allemaal
de wijze en de domme
om het even
stonden zonder woorden elkaar aan te staren
Vertwijfeld dacht men
dat de uitgesproken klanken
in de ruimte
een onnavolgbare leegte zouden achterlaten
maar niets was minder waar
De ruimte was vol
vol met verwijten
bezwaren
twijfels
en spijt
En iedereen zweeg
terwijl de stilte op hun schouders drukte
en men enkel nog schuifelende voeten
over het hoogpolig tapijt hoorde gaan
Een enkel woord
wat zo hard voor mijn ogen in duigen viel
en waar niemand nog
een repliek op kon bedenken
Zo draaide zij zich om
en vertrok
een menigte achterlatend in een
alles omvattende zwijging
Misschien
had zij gezegd
Misschien
en daar was alles mee gezegd.

Jip

donderdag 8 december 2011

Pijn

Woorden als hamerslagen op naakte huid
Jij kent mijn pijn niet, mompelt zij
Hij knikt, dit is de waarheid
die omgekeerd evenredig
evenveel bestaansrecht heeft
Zij noemt de warme tranen op zijn wangen druppels
In zijn wereld regent het onophoudelijk
Daar waar geen paraplu zijn gezicht droog kan houden
ziet zij enkel het einde van zijn buien
En laat zij vervolgens haar eigen onmacht donderen
over een eenzaam verloren gevecht
wat nooit gewonnen had kunnen worden
omdat de deelnemers allang begrepen hadden
dat zij met spoken vochten
Hij ziet haar enkel vechten met schimmen van wat was
of had kunnen zijn.
Maar onlosmakelijk zijn de gezwegen woorden
die uit hun ogen druppen als zij elkaar aankijken
Terwijl zij opbieden in hun gezamelijke twist
tot het grootste lijden
In deze rekensom van ongelijken kan men enkel tot een
eindeloze decimaal besluiten
Hoewel pijn een universeel woord, dan wel begrip is
doet de invulling en beleving van het woord
de een sidderen en huiveren
waar de ander verlekkert zijn woorden zoekt om deelgenoot te maken
Woorden als hamerslagen op mijn naakte huid
voelen anders dan de woorden, die ik op de jouwe spelde.

Jip

donderdag 1 december 2011

Slechts je ogen

Ik ken je stem noch je naam
alleen je ogen staan als uitroeptekens in mijn zinnen
Beminnen zou ik je, als ik zou weten hoe je lichaam voelde
Hoe je mond de mijne zoeken zou
als ik zou glimlachen
En langzaam langs mijn droge lippen
zou je woorden spoelen
Weekmakende tederheid en
terwijl de wereld om ons heen verhardde
Spraken wij met tongen vol begeerte
en ogen vol passie
Vragende handen die zinnen maakten op naakte huid
tijdens menig discussie over welk te volgen pad
Regendruppels langs mijn armen, zouden mijn dijen vinden
en vervolgens plassen rond mijn voeten maken
waarin jij dansen zou
en zou genieten van de ziltheid van mijn tranen
Om daarna mijn zoetheid te vergroten
in een ogenblik vol plezier en vrijheid
Moe gesproken zouden wij
de lakens kreuken

Maar ik ken slechts je ogen

Jip

Als het donker wordt

Daar waar ooit buiten was, een boom, een dak, een vogel
Is nu enkel nog zwak verlicht zwart
Geluiden en stemmen
Schimmen van de voorbij gegaane dag
die mompelend hun ritmes vervolgen
Leeggestampte lichamen die hoorbaar op een bank
een tweede leven beginnen
en een schetterende tv die het denken onmogelijk maakt
maar twijfelachtig is of het anderzijds gewenst zou zijn.
Daar waar ooit zomer was, een glas, een tuin, een vijver
Is nu enkel nog flets verlicht zwart
Katten en poezen
Restanten van vergeten feestjes
die nu hossend hun weg binnen zoeken
Opgewarmde wangen die gloeiend in een koffie kop
een rode kleur opzoeken
en lege wijnglazen die conversatie op dit tijdstip leeg maken
en raadselachtig is of het duidelijker zou kunnen worden

Daar waar eerst een toekomst was, een heden en een verleden
daar is nu enkel zwart
Voor mij en achter mij
is niets anders dan de aanstormende nacht
en dus moet ik genoegen nemen met dat wat ik nu heb
Dat is de kunst
dat is altijd de kunst.

Jip

woensdag 30 november 2011

Feest?

Vol ontzetting kijk ik naar het lege blad voor me
Ik zou zo veel willen zeggen
Over de miljarden die men uit geeft
aan Sint en kerst
Terwijl een ander deel
aan het begin van de maand
het einde alweer vreest
Ik zou willen schrijven
Over uitgeprocedeerde mensen
die belangrijk worden op tv
maar voor die tijd enkel een cijfer waren
Over kinderen die verzuipen in het onderwijs
of kinderen die een etiket op krijgen en daar gebukt onder gaan
Misschien zou ik zelfs me bedenken
van fietsers zonder licht
die gekleed in zwarte jas en met muts
schrikbarend snel en veel te heftig contact maken
 Maar niets van dit alles schrijf ik
ik denk het
in de eindpunten van mijn gedachten borrelen zij omhoog
Tranen wellen en een grimas zou om mijn lippen spelen
Dat zou
als ik niet
een spelletje speel
met het kind
dat de wereld nog mooi vind
en een groot feest

Jip


zondag 27 november 2011

Waar zijn...

Waar zijn de dagen dat ik met rode wangen de zon trachtte te kussen
en mij enkel zorgen maakte over verbrandde lippen
Waar ik mijn lichaam in de rivier baadde en vervolgens
mij op de harde rotsen laafde
Waar zijn de nachten dat ik danste op de sterren
en de maan mij enkel tegen het hoofd stootte
Waar ik mijn dromen kon beleven als zijnde sprookjes dan wel nachtmerries
en mij in de ochtend wakker schudde
Waar zijn de tuinen die mijn neus verwenden met een geurenpalet als duizend
die mijn ogen bewonderen als zijnde prachten
en die mijn haren zouden weerschijnen
in een matflets kleurenpatroon

Waar zijn de uren dat ik moedeloos voor me uit keek
naar je wilde lachen maar enkel huilen kon
Me in je armen zou storten maar
je enkel van me afduwde
Waar zijn de minuten waarin ik je passie beloofde
na een samenspraak van onnodige woorden

Waar is de wereld die ik kende
toen ik nog jong en te naief was

Waarschijnlijk in de boeken die ik nooit heb durven lezen
Maar in de lessen die ik leerde
stootte ik meningmaal mijn hoofd
haalde mijn rug en armen open
en scheurde mijn buik om te krijgen wat ik zocht
Geen minuten of uren
hoewel ik je altijd nog wegduw
maar ook steeds weer op zoek

Zo loop ik nu over witte ronde kiezels
die mij doen denken aan de dagen, de nachten en de tuinen
om vervolgens mijn gedachten in jouw handen te leggen
en stil in slaap te vallen.

Jip

De danseres in mij

Als een prinses danste zij door mijn gedachten
met spitzen trapte zij feiloos
Op mijn lange tenen
en draaiend in haar tutu lachtte zij
mij recht in het gezicht,
en ik twijfelde nog,
uit of toe.
Op de helle klanken van een zojuist gedraaide symfonie
bespeelt zij mijn gevoelens
die zo hoopvol waren door de lichte tonen
maar met haar dramatisch buigen van de benen
en het gebogen hoofd
doet zij mij tranen over de wangen stromen
en mijn handen voor mijn oren slaan
Zij verdraait mijn gedachten als ik niet denk te denken
zij ontrafelt mijn twijfels als ik het zeker lijk te weten
Maar wanneer de doeken vallen
en zij haar knot uiteen doet vallen
en mij vervolgens in de armen stort,
vol twijfel mij aan kijkt,
met ogen die haast roepen om erkenning
dan streel ik haar.
En mompel dat het goed komt
Ieders geest kent meerdere kanten immers

Jip

Als ik werkelijk zo was

Als ik werkelijk zo was
zoals jij me gemaakt hebt
een plaatje in je hoofd
Met woorden en daden
gedachten en uitspraken
Dan denk ik zo maar
dat ik mij ook niet leuk zou vinden

Als ik werkelijk zo was
zoals jij hoorde dat ik was
een plaatje uit een hoofd
met ogen als vuur
en tongen als zuur
Dan denk ik zo maar
dat ik mij helemaal niet leuk zou vinden

Als ik werkelijk zo was
zoals zij zeiden dat ik zijn zou
een plaatje opgesteld uit leugens
aannames en verwijten
Vol haat en wandhoop
Dan weet ik zeker
dat ik mij ook niet leuk vind

Maar je hebt nooit de moeite genomen
om me aan te kijken
een hand te geven
en te zeggen
Ik weet niet wat ik hier mee moet
Ik wil zo graag boos zijn op jou en de wereld

Dan zou ik zeggen
dat mag..
Ik ben je wereld niet
maar het mag toch

Jip

vrijdag 18 november 2011

Met een been

Op een been heb ik gedacht
de wereld aan te kunnen
Mee te kunnen lopen
zodat niemand zou zien
Mijn wankele stappen
zouden
Ingeterpreteerd worden
als op gewekte huppen
die elke dag verwelkomden

Maar zelfs als men
mijn onzekere stappen niet zou zien
Mijn andere been niet zo missen
dan nog

Zagen zij de tranen in mijn ogen
de broze plekken op mijn lichaam
die van klein
het blanke vel overnamen
en hoorden zij de twijfel in mijn stem

Misten zij mijn been
wat altijd in het huis was
waar altijd een ketting aan liep
die altijd verzwaard was met verwijten

Op een been heb ik gedacht
de mensheid te omzeilen
door glimlachend mijn dagen
als normaal te denken

Nu ik op twee benen loop
mijn voeten stevig op de grond
Zie ik pas
hoeveel ik
Niet heb gelopen.

Jip

Steek je armen uit

Steek je armen naar me uit
Zelfs als ik zelf mijn eigen pad kies
wil ik thuis kunnen komen
in de veiligheid van jouw warmte
Me kunnen laven aan jouw hartslag
om daarna hardhollend
het leven te bekijken.
Ik wil me afzetten tegen alles
waar jij voor staat
en vervolgens me verstoppen
in dat wat jij biedt
Ik ben boos omdat jij bent
dat wat ik nodig heb en zoek
maar ook dat bent
dat mij kwetste en vernielde
Als ik naar je kijk
begrijp ik veel
maar de raadselen die je brengt zijn vele male groter
Dus ga ik en kom ik
en laat ik los en hou ik vast
Maar steek je armen naar me uit
want ik weet ze altijd te vinden.

Jip

maandag 14 november 2011

Ik vind dat zo eng schat

En dan, sprak hij, en wat dan nog
zelfs als, dan zou het nog niet,
misschien, wellicht, maar dan niet nu,
morgen, onder voorbehoud,
wie weet dan wel, maar ook dat,
staat allemaal ter discussie.
Het zou, zei hij, maar wat weet je dan,
en indien, dan zou het nog niet,
zonder twijfel, echter niet uitgesloten,
dat nooit, altijd een mogelijkheid tot,
maar niet nu dan, of binnenkort
Over een poosje zou, maar poosjes,
zijn over het algemeen, zo meende hij,
langer in je hoofd, als verteller,
dan wat de ontvanger wil geloven,
gelijk straks, wat voor een vrouw,
meer nu, dan later wil betekenen,
maar voor een man, verhaalde hij,
is straks alles wat niet nu is,
Dus.
Zo stond zij daar
zonder twijfel
zou hij van haar houden,
dat trouwen,
dat betwijfelde ze nog
Het bleef een man
Zo veel woorden
om te zeggen
Ik vind dat zo eng schat.

Jip

Jij kon dat

Je hebt me omarmd terwijl ik je wegduwde
en hield mijn hande vast terwijl ik vuisten maakte.
Je kamde de haren uit mijn ogen
die mijn helder zicht in de wegstonden
En kuste de tranen van mijn wangen
die langzaam doorliepen tot op mijn buik
Je veroordeelde niet mijn gebreken
en legde kracht op mijn deugden
Je probeerde toen ik op zou geven
en trok je terug toen ik alleen kon staan
Je ving me toen ik vallen zou
en glimlachte toen ik opstond
Je bgreep me toen ik het spoor bijster was
en was mijn spiegel toen onredelijkheid de toon was
En ik
ik verwonder me dat je me, nog altijd leuk vindt

Jip

zondag 6 november 2011

Te veel

Het zijn misschien niet eens meer
de dingen die je zegt
Het zijn de woorden die je maakt
de toon die je gebruikt
Het zijn je ogen
de manier waarop je kijkt
Het is de manier waarop je beweegt
de ruimte die je claimt
En de wereld die je maakt

Het zijn de gezwegen verwijten
die nooit zijn uitgesproken
Het zijn jouw daden waar je nooit
verantwoordelijkheid voor hebt genomen
Het zijn jouw handen
die mij braken
Het is mijn leven
in stukjes

Het is mijn angst om op nieuw te beginnen
om toe te laten wat ik mis
Om op te bouwen
wat stuk is gevallen
En om achter te laten
wat ik mee sleep

Het is mijn verdriet
Het is jouw schuld
Het is oneerlijk
Het is
Te veel.

Jip

Mijn stenen

Ik heb gehoopt mijn stenen in het water te kunnen gooien
Zodat de rimpeling zou vervagen en enkel ik zou weten
wat er zich onder het wateroppervlak bevond
Maar hoe ver ik ze ook gooide
en hoe zwaar ze ook waren
Ze bleven op mijn schouders rusten
In mijn maag hangen
En zij drukten keer op keer op de plekken die nog beurs waren
van de jaren die vergaan zijn
Die in plaats van rimpelloos
Mijn gezicht tekenden
Ik had meren kunnen vormen met de tranen
die als droge zandsporen mijn wangen kleuren
Maar die niet mijn twijfels weg konden spoelen
of het verdriet mee konden nemen
Ik heb gekeken naar de zwarte wateren
die aan mijn voeten knaagden
en mij keer op keer mee wilden trekken naar rustigere plekken
die veiliger leken dan de plek waar ik stond
Maar ik heb gekozen om mijn gezicht in de zon te laten warmen
en het zwarte water enkel mijn verleden te gunnen
Dus gooi ik elk jaar mijn stenen verder uit het zicht
in de hoop dat als zij boven komen
Ik allang vertrokken ben

Jip

Onderweg naar huis

Voor me rijdt een Toyota, groot en vuil, die waarschijnlijk onbedoeld, contact zoekt met zijn mede weggebruikers.
Terwijl hij wildgebarend, en hij toch echt alleen in de auto lijkt te zitten, bochtjes maakt, op de volkomen rechte weg voor ons.
In mijn auto vervuild de nieuwe zanger van Di-rect mijn gehoor met een nummer over jong zijn, wat in mijn oren klinkt als iets wat een goed nummer had kunnen zijn, en omdat ook aan alle slechte dingen een einde komt en ik een mute knop heb, zwijgt hij daarna zalig.
Om ons heen, schuiven mensen geschrokken wat naar links of recht in hun baan, om zo de ongetwijfeld vriendelijk bedoelde duwtjes te ontwijken, en een anders onafwendbaar ongeluk te voorkomen.
Een zwarte Twingo zonder richtingaanwijzers, waarvan ik zo zeker wist dat deze standaard meegeleverd werden rechts van mij, zie ik in- en uitvoegen in gaten waarvan ze in mijn optiek helemaal niet bestaan.
En die hoogstwaarschijnlijk ook niet bestaan hadden als deze Twingo ergens anders had gereden.
Achter me mij nadert een voorheen wit exemplaar van iets dat zowel als klassiek als oud aangeduid kan worden,
ronkend over de lange snelweg voor ons, het geluid klinkt wat opportunistisch, aangezien ik twijfel of de teller tot de 110 kilometer per uur komt.
Dit belet de chauffeur niet om zonder te kijken, twee banen te wisselen waardoor de te grote, te dure en te snelle Mercedes, die iedereen links of rechts inhaalt, te hard moet remmen.
Voor mijn geestesoog zie ik hem, met de schrik in de buik vloeken, en kan ik hem niet echt ongelijk geven, hoewel beide beter hadden moeten weten.
Terwijl zij verder racen, kleuren de zwarte wolken van de uitlaat het bijna maagdelijk nog mistige doek over de wereld grijs.
De lome stem van Coldplay zanger Chris Martin heeft mijn mute knop doen ontdooien en terwijl ik met de onmogelijke partijen meeneurie, hoor ik in mijn achterhoofd,
mijn oudste kind het nummer van commentaar voorzien.
Hoewel ik alleen rij hoor ik haar mompelen, volgens mij is deze meneer niet gelukkig, en ik glimlach.
Mijn TomTom piept waarschuwend niet te hard te rijden, maar sinds ik achter deze groene Kia rijd heeft mijn teller de 80 ook niet meer gepasseerd en de dame voor me,
op leeftijd zou ik zeggen, maar waarschijnlijk rijdt ze nu haar leeftijd en als ik haast had had ik haar oud genoemd,
gaat vandaag ook niet meer harder rijden.
Een bonkend hardrocknummer heeft zich aangediend en verstoord mijn gedachten, ik geef gas.
Haal bijna zonder kijken een auto vol heerlijke studenten in, die naar mij zwaaien of ik het meest begeerlijke wezen op deze snelweg ben, dus zwaai ik terug en vraag me af.
Of de heer met caravan en kapotte voorruit, want die mag geen ster meer heten, even vrolijk is, maar zijn verbeten gezicht doet me die vraag snel intrekken,
heerlijk noch begeerlijk.
De verwarming in mijn auto heeft een aangename temperatuur veroorzaakt als ik na twee uur mijn straat in draai,
in het kleine gaatje voor de deur mijn blauwe bolletje parkeer en mijn benen losschud na 220 km rijden.
Goedemiddag buurvrouw, glimlacht mijn Spaanse buurman, met de drie veel te kleine, dikke en eigenlijk ook zeer lelijke hondjes.
Goedemiddag buurman.
Ik ben weer thuis.

donderdag 20 oktober 2011

Herfst


De nog wat rode zon streelt de bladeren met onvervalste zachtheid
Misschien omdat de kleur elkaar versterkt in deze tijd van de dag en het jaar.
Waar in voorjaar en zomer het spuitende groen nog overheerst
En de zon kleuren feller maakt, maar niet altijd mooier
Is de kleurenpracht van boom en bos nu als een canvas onder haar penseel
Schaduwen fluitsteren haast melodieën tot de het zachte mos
en wegspringende eekhoorns laven zich seconden lang
Aan onontdekte zonnestrallen boven het gespleten bladerdak
Om daarna hun weg te vervolgen richting top of hol.
Hoewel de kou nu sijpelend de huizen binnendringt
En de regen natte plekken in de gang heeft gemaakt
Toen zij onweerlegbaar sterk aanwezig was
De wind al heel wat kleur meegenomen heeft
Om daarna in hoeken een bruine smurrie massa achter te laten
Is vandaag de herfstzon aan het spelen
In de hoofden van zij die buiten zijn
Omdat de zon leek te lokken en de regen zweeg
Ontstaat iets dat lijkt op zomer
Uit de wind zuigt men de laatste restjes warmte op
Om glimlachend verder te gaan en te denken
Aan het warme wachtende haardvuur
Met dezelfde herfstkleur.
Jip

Geen kip


Het is geen kip zei men.
Dat konden zij weten.
Daar zij verstand van kippen hebben.
De gekleurde pluimen als de vleugels
en de felle poten die soms onverwacht een uitval doen.
Daar een hand die zonder omhaal broedsel en kroost wil vermoorden
In een gloeiend hete pan vol boter of water
Om daarna smullend zich verhoogde driften laat gebeuren.
Maar,
Het is geen kip zei men.
Dat konden zij weten.
Daar zij verstand van kippen hebben.
Toch het karakteristieke gekakel mijn oren vult,
met onverwachte hoogtes die mijn ogen doen tranen.
En een onverwacht mannelijk schepsel mijn ochtendrust bedruipt
Met wild gekukel vanaf plaatsen waar de kleur alleen nog het geluid bekracht
Om daarna zich lachend te verstoppen bij de hennen.
Maar,
Het is geen kip zei men.
Dat konden zij weten.
Daar zij verstand van kippen hebben.
Dus hier zit ik, kip noch ei
Te kijken of de vogel aan mijn voeten zich geen kip mag noemen.
Naamloos pikkend door het zand het eten scharrelt
Af en toe venijnig hard mijn voeten raakt en onmismaakt kakelt
Mompel ik het zachtjes toe, je bent geen kip.
Geen idee wat het is, geen kip, dat is al iets
Ieder heeft een hokje, waar het niet in past.

Jip

Je was niet





Jij was niet wat ik hoopt dat jij zou zijn
Zou worden
Zou kunnen zijn of worden
Je was niet van waar ik droomde

Je was wat ik vreesde dat je zou zijn
Zou worden
Zou kunnen zijn of worden
Je was waar ik van droomde


Ik heb je gevreesd als ik je hoorde
Nachtenlang heb je me geplaagd
En zodra mijn ogen open gingen
Bleken je streken niet met de nacht te zijn gegaan
Werden je woorden die in mijn hoofd nog afgezwakt werden
Door mijn eigen beschaving
Zoveel harder
en werd jouw drumsolo wederom een soloconcert

Ik heb je bewonderd als ik naar je keek
Jouw manier van het kleuren van emoties
Was prachtiger dan een schildering van welk kunstenaar
Vol ontzag stond ik aan de zijlijn terwijl jij woorden breidde
zinnen met onverwachte wendingen
Waarbij ik het begin en einde nooit kon koppelen
En dus geen deelgenoot werd van jou verhaal
Maar onderwerp en toeschouwer
Van een tragikomisch schouwspel met een happy end
Wat zou eindigen in eindeloze rust

Ik heb je gehaat als ik wakker lag
Verstoord uit de dromen die ik nodig had om adem te halen
Gejaagd uit de veiligheid van mijn eigen zijn en ik
Verdrongen uit de ritmes van mijn eigen hart en denken
En waar mijn woorden altijd gedraaid werden zodat ik niet eens
de klank meer kon herkennen
Waarna jij glimlachend of boos
Het slachtoffer leek te zijn van mijn onnozelheid en inzetloosheid
Om daarna vol drama je onbegrip te ventileren in een stom van ontzet
En alles kapot achter liet.

Je was wat ik vreesde dat je zou zijn
Zou worden
Zou kunnen zijn of worden
Je was waar ik van droomde

Jij was niet wat ik hoopt dat jij zou zijn
Zou worden
Zou kunnen zijn of worden
Je was niet van waar ik droomde

Jip

woensdag 12 oktober 2011

Hij voor het mijne

Met een glimlach steekt hij vingers in mijn onvermogen
Aait met liefde al mijn twijfels van mijn rug
Drukt met zijn duimen op de plekken die ik mijd
en draait mijn wereld in zijn handen weer terug
Hij maakt zinnen van mijn losgeschoten woorden
Trekt de knopen uit de tenen van mijn voet
Spant het laken van mijn bed en schudt mijn deken
Hij maakt alles wat ik stuk maak steeds weer goed
Knipoogt speels tegen mijn zonden en mijn falen
Wrijft de tranen van mijn wangen in mijn haar
Omarmt mijn wanen en mijn angsten als geen ander
Maakt mijn ontilbaar leven in seconden minder zwaar

Vergeet heel even

Vergeet heel even wat je wilde zeggen
zwijg
Kijk om je heen met open ogen
zwijg
Voel de lucht die langs je armen sleept
zwijg
Adem de vrijheid die jouw stilte geeft
zwijg

Vergeet heel even wat je wilde zeggen
als het na al je zwijgen
het nog steeds over je lippen dreigt te sijpelen
Spreek dan de woorden uit
Laat ze rollen met overtuiging
bespeel je publiek met je vocaal instrument
laat ze delen je woorden die je rijgt aan kralen snoeren
Boei en bind, begrip, verbind
en vul de wereld met gekleurde woorden

Maar,

Vergeet heel even wat je wilde zeggen
Heel even maar
Zwijg
En luister


Jip

zondag 9 oktober 2011

Appel

Ik dacht
Als ik gewoon blijf zitten, onder de appelboom.
Mijn hand uitsteek en de zoete vruchten vang,
die rijp maar niet te rijp zijn.
Zodat ik mijn scherpe tanden in het harde vruchtvlees zetten kan,
het licht plakkende vocht strepen nalaat op mijn kin.
En mij voldaan daar zitten laat.
Met een vrijwel harmonieus puzzelspel op mijn gezicht,
daar waar schaduw en zon elkaar kussen.
Waarom dan zou ik zoeken,
naar plaatsen waar de appelen als vergeten vruchten,
op hoopjes op de grond liggen.
Aangevreten door hongerigen en rottend door vocht en zon.
Wellicht zou hun smaak zoeter zijn dan mijn,
zeer keurig gevangen appel, die zonder enige moeite mijn hand en mond vond.
Of zou de smaak mij prikkelen,
friszuur, hard knappend tussen mijn kaken.
Zou de inspanning mij, ontdaan van puzzelende schaduwvormen, verwarmt,
of verhit hebben en zou de appel mijn mond doen juichen met haar vocht.
Mij dat alles afvragend, onder mijn prachtig mooi gevormde boom,
liggend op mijn rug,
met in mijn hand een zure appel.
Mompel ik, het is een slecht jaar voor appels.

Jip

donderdag 6 oktober 2011

Wolken

Alsof ze weten dat ze onderdeel
van een compleet Hollands schilderij zullen worden
Trekken ze aan mijn blikveld voorbij
Grijs, met geel verlichte randen
Witte vlekken die er met te grote kwasten
rommelig op uitgesmeerd lijken te worden
Traag glijden ze langs
achter de grote boom die al jaren het uitzicht uit mijn raam
in tweeën deelt
zonder wezenlijk verschil tussen links of rechts te maken
Het lijkt een traag toneelstuk met dikke wollen schapen
die veranderen in jagende wolven na het passeren van de boom
om vervolgens boven de volgende daken
zich te vermommen als paarden en rennend vee
Terwijl de tijd verstrijkt en de randen
van lichtgeel omkleuren tot  oranje
wat ze een angstaanjagende felheid mee lijkt te geven
Vluchten de vriendelijke schapen en lome wolven
steeds sneller de deelbare boom voorbij
Ik besef dat mijn perseptie van tijd
aangepast moet worden aan de kracht van de wind
En als zijn uiteengeblazen een vaal blauwe lucht laten zien
waarin het rood en geel zich in oranje achter de huizen verschuilen zal
Waarna de nacht ze  kleuren geeft
die enkel afgifte zijn van gemaakt kunstlicht en de weerkaatsing
van zon op maan
leg ik mijn hoofd te rusten
Op mijn eigen wolk.

Jip

Ruzie

Vol ongeloof sluit ik mijn ogen
maar desondanks sijpelen flarden van beelden
mijn hersenen in
die, zonder dat ik het bewust wil
Hele plaatjes maken, van vele restjes
Mijn vuisten ballen zich
Nutteloos en tevergeefs
maar de onmacht en de machteloosheid winnen het
keer op keer
van de ratio die ik in de uiteinden van mijn zenuwtoppen
nog steeds probeer te voelen
Behouden stampvoet ik
met mijn tenen op het zachte kleed
Niemand die mijn frustratie hoeft te voelen
als ik boos danwel woest
mijn ogen weer durf te openen
Ik weet dat je er nog bent
Lachend om mijn toneelspel
wat zich in mijn wereld volkomen in mijn hoofd afspeelt
achter gesloten gordijnen
Boos mompel ik wat en begrijp
dat deze tragedie wederom in een blijspel is veranderd
Ruzie is nog nooit
de bindende factor geweest
Dus stampvoet ik nog eenmaal
Heel hard op jouw teen
om het vervolgens toch maar goed te maken.

Jip

donderdag 29 september 2011

Superheld


Mijn tante die goed koken kan,
en natuurlijk superman.
Mega Mindy en mijn broer
want die zijn allebei heel stoer.
Harry Potter, grote Smurf,
die doen veel wat ik niet durf.
Mijn opa die weet altijd raad,
die grote jongen uit de straat.


En ik ben ook een superheld
had ik je dat nog niet verteld?
In mijn eigen hersenpan,
is er niets dat ik niet kan.

Je zegt het maar en dan hop
sta ik zo maar op mijn kop
Vlieg ik hoog boven de zon
Jij wist niet dat ik dat kon

Donald Duck, Kwik, Kwek en Kwak,
de buurman in zijn pak
Anne Frank en Columbus
stiekem het vriendje van mijn zus
Spiderman, Fantasic Four
zo gaat het rijtje door en door


En ik ben ook een superheld
had ik je dat nog niet verteld?
In mijn eigen hersenpan,
is er niets dat ik niet kan.


Ik ben goed in taal en zo
in karate en in judo
Voor alles wat ik nog leren moet
daarvoor is dan school heel goed

En elke morgen sta ik op
en sta ik even op mijn kop
Kijken of ik het nog kan
Want als ik groot ben, word ik superman
Als superheld mag ik voortaan
In elke rij meteen vooraan.

maandag 26 september 2011

Excuses

Tik, tik, tik, tik, tik
Het tikken van de lepels in de half gedronken kopjes
klinkt nog na in mijn oren als het roeren al gestopt is
De soppende koekjes die deel uitmaakten van een
al veel te lang geopend pak
desalniettemin blijven zij als lopende band werk
hun weg naar binnen volgen
Tik, tik, tik, tik, tik
De klok bevatte een ander ritme
waardoor de stilte in dit huis
een samenspel van tikken werd
aangevuld met sponzige koekjes die zich volzogen
met lauwe koffie en slapgetrokken thee
Het tafelkleed werd strak getrokken door twee paar handen
maar geen hand kon de kreukels van het
zo juist gevallen gesprek nog straktrekken
Tik, tik, tik, tik, tik
De eenzame stilte in een volle huiskamer
waar ieder navelstarend de bodem uit het porselein tracht te roeren
Soms lijkt de klok zelfs haar adem in te houden
en een slag over te slaan
Tik,     , tik,    tik,
Slepende ogen, kammen het behang,
de schilderijen en de foto's waarop niemand nog sprak
maar in ieder geval een glimlach veinsde
en misschien wel echt oprecht gelukkig was
Tik, BOEM!
Bruusk maakt hij een einde aan de verstikkende stilte
ogen omhoog, omlaag,
hij kijkt haar aan,
Boos, en onzeker twijfelt hij met het half lege kopje
druppend op zijn iets te grote broek
"Je had misschien wel gelijk"
"Misschien.... had jij dat ook wel"

Jip

Aanwezig

Kleine steentjes in mijn schoenen
als kruimels onder mijn kleren
mieren in mijn armen
Als muggen rond mijn hoofd
Zo aanwezig
maar niet te bevatten

Jip

zondag 25 september 2011

Te oud

En dan ooit komen de dagen
waarin je grijs en gekreukeld de krant leest
en de wereld verder lijkt te zijn gegaan
waar jij gisteren nog wilde begrijpen
De kopjes koffie, thee, nog koud staan te worden
op het aanrecht waar je kwam maar niet meer heen ging
En de wereld buiten zo veel sneller gaat dan jij
en je als toeschouwer de zijlijn bekijkt en het een horde wordt
onneembaar, maar met zoveel uitdaging
Elke dag een stap verder totdat de je deel kunt nemen
aan dat wat onder je ogen is weggeschoten
Gisteren was op tijd, nog ruim
vandaag is veel te laat
Zo werd je oud, te oud
zegt men,
veel te oud,
denkt men.

Jip

Hij houdt van mij

Hij omarmt mij, niet met mooie woorden
waar men op wacht, met roze brillen op
Hij behoudt mij, niet door er altijd te zijn
zoals men droomt, als het lente wordt
Hij bemint mij, niet op witte paarden
gelijk prinsen, zoals in boeken
Hij vergeet me, hij onthoudt me
hij breekt me en hij lijmt me
Hij is er, hij is afwezig
hij probeert het, en mislukt
Hij kijkt en hij ziet
dingen die ik niet zie
Hij houdt van mij
gewoon als mens.

Jip

Ik ben mij

Je kende mij niet, toch noemde jij mijn naam
in alle kleuren die je kende
Je bespotte mijn ik
en je jammerde om mijn zijn
Je wilde zijn zoals ik was
en je verafschuwde dat ik bestond
In mijn licht zou jij een ander lijken
maar ik bleef mijzelf
Je vergat me, haatte me, bedacht me, maakte me
Je omarmde het idee en liet het los en keihard vallen
Je bedroog me en probeerde
meer dan eerlijk te zijn
Je kende me niet, maar wellicht beter dan ik zou willen
je weet niets van mij, maar meer dan ik weet
Ik bekijk jou, van afstand en lach
als ik je zie keren en draaien
om te zijn zoals ik ben
maar dan als je zelf
Mijn spiegelbeeld laat enkel zien
wie ik ben
in alle kleuren die jij kent
ben ik immers mij.

Jip

Mens ga

Schurend lijken mijn voeten wegen in te slijten
Mijn hakken schijnen het klikken te zijn verleerd
op hun eindeloze toch die nergens lijkt te komen
Heen en weer, als een gekooide tijger
zwiepend met een opgewonden staart maar nooit onderweg
Met mijn handen in mijn zakken
alsof ik mijn eigen heupen wil bewegen
hun doorgaan de ritmische beweging te stoppen
Stap, stap, stap, als een metronoom
zonder vaart te minderen, volhardend, niet te stoppen
Knipperend met mijn ogen die de zon proberen te keren
Mijn wangen die het blozen te lijken zijn vergeten
Wit en rood, als een nog niet volmaakte aardbei
kleurend van zon, maar zonder enige vorm van emotie
Zo vallen tranen over lang vergeten woorden
over gevoelens die geen naam meer kunnen hebben
omdat ze zo lang zijn uitgesproken en verzwegen
over mijn wangen
Met mijn voeten sloffend in het zand, mijn handen in mijn zakken
en mijn gezicht richting de zon
Huil ik mijn leven bij elkaar
Zeeen onder mijn voeten,
Het zout bijt dieper in de wonden dan men ziet of zou verwachten
Ik recht mijn rug
Nogmaals
en maak een glimlach
bekijk het slijten van mijn hakken
het doorhangen van mijn zakken
en besluit te gaan
Laat de tijger los, de metronoom voor wat hij is en de aardbei kleuren
Mens droog je tranen en ga
wie niet durft te gaan en blijft dralen in zijn zonden
Heeft geen kans immers om te leven.

Jip

vrijdag 16 september 2011

Ik kan het altijd.

Ik kan het altijd. Zelfs als het eigenlijk niet mag. Meerdere keren achtereen. Of als ik niet zo'n zin heb, dan glijdt het evenwel wat minder langs mijn vingers. Ongecoördineerd en wat rommelig, Ontstaat er een wat minder fraai schouwspel. Maar zonder twijfel durf ik ook dan te zeggen; Ik kan het altijd O, u gelooft mij niet? Maar toch u zag het mij hier boven toch net doen? Jip

donderdag 15 september 2011

Zeemansgraf

En zo stonden wij tegen over elkaar
de armen gekruist
ogen als kooltjes
en terwijl wij elkaar gezwegen,
en niet gezwegen,
woorden toeschreeuwden
Leken er golven te zijn ontstaan
In mijn boot op onze rustig kabbelende zee
waarop ik dromerig mocht varen

Nog jaren hield ik mij,
soms met een, soms met twee handen
vast aan de stevige mast.
Maar toen die ook begon te bezwijken
onder de buien die uitgestort werden over mijn bootje
En ik,
vol angst raakte
Bang het dek afgezwiept te worden in slagregen of donderklap
Terwijl het zeil mij menigmaal over de ogen viel en de kust
voor mij,
onvindbaar werd
Dreef ik steeds verder af

Dat was het moment
Hakken in het zand en anker uit
gekruiste degens en armen
Niet langer zou ik vasthouden,
loslaten zou ik, met een klap....
viel het doek en de deur

Hoewel ik nooit gedacht had er te komen
was de opluchting om te gaan
groter dan het schip dat ik op gaf
Met gekruiste armen bezie ik ons, mijn, het slagveld
De gewonden staan weer recht
niet ongehavend, ongeschonden maar trots
Zij bouwen nieuwe boten
om zeeen te bevaren
Dit maal met reddingsvest.

Jip

donderdag 8 september 2011

Anders

Waarom kon je niet een beetje meer zijn zoals iedereen Niet paars waar ieder rood kiest niet krom als alles recht gaat Niet tegen als de wereld voor lijkt te zijn Daarom kon je niet een beetje meer jezelf zijn Nam je beslissingen die niemand aan zag komen maar die precies waren dat wat niemand had verwacht Jij wilde niet rood, krom en tegen Maar als het niet mee wil zitten Kun je soms beter zelf maar afwijken van dat Wat je niet zijn kunt Dus roep ik groen, zodat jij paars kunt zijn en maak ik bochten die ik zelf niet aan zag komen Zodat jij je hoofd neer durft te leggen daar waar ik je kussen zie Waarom kon jij niet een beetje meer zijn zoals je wilde zijn Nu is mijn nu, en allang niet meer het jouwe Zo anders, had het ook niet gehoeven. Jip

They say, you know

Life sucks, they say
I think they're right
Life sucks, you know
Big men, have little boys, they say
I think they're right
Big men, lil boys, you know
You'll cope, they say
I think they're right
You'll cope, you know
But then again, they say so much.
I almost forgot to be right myself
I can, you know
and so can you.

Jip

woensdag 7 september 2011

Waanzinnige onzin

Ik smeet woorden tegen de muur Terwijl zij uiteenspatten tegen de ruwe stenen Maakt mijn hoofd nieuwe Die als hagelstenen over mijn tong rollen Tegen mijn tanden kletteren En de muur bevlekken Jij kijkt toe, bukt, zwijgt Zonder een enkel woord te spreken Maan je mij tot zwijgen Ik zie mijn eigen onzin weerschijnen in je ogen Je opent je armen en ik schuil Voor mijn eigen verdriet en onmacht De muur maken we schoon, de laatste letters Vallen met een plof en ik zeg Dit was de laatste keer Glimlachend spreek je me tegen met de wijze woorden; "Maar schat, je bent een vrouw!" Jip

donderdag 1 september 2011

Ze begrepen

Ze vergaten de dagen, waarin ze moedeloos de wereld zagen draaien ze omarmden niet langer de lijzigheid waarin zij zich zolang wentelden Maar ontworstelden zich aan het eigenhandig aangemeten juk en begrepen hun eigen falen Niet langer sleepten hun voeten in allang ingeslepen pad waarin zij de lamlendig waren om de paden te verbreden en zij zich gemakzuchtig kon schuilhouden en begrepen hun eigen wanen Omzichtig namen zij stappen, die duidelijk als glas en even breekbaar als de doorzichtige scheidslijn evenwel soms vrijwel onbreekbaar, en begrepen hun eigen kunnen Vol moed schraapten zij de resten van een lang vergeten leven om er in puzzelvorm een mooier geheel van te maken dat zij langs hun paden tentoonstelden, in een wolk van glazen splinters en zij begrepen hun eigen inbreng Maar keerpunt na keerpunt, verstapten zij zich in onzichtbare gaten en kuilen waar menigeen zich in verstopt had om daarna met opgeheven hoofd hun eigen zijn te ontdekken Ze vergaten de dagen waarin zij niet langer als man en vrouw een leven deelden maar omarmden elkaar, smachtend in een niet langer moedeloos gevecht en begrepen hun liefde Jip

dinsdag 30 augustus 2011

Liefde zonder ogen of haken

Zijn onnozelheid blijft mij vertederen
Als hij onhandig frummelend op mijn rug
Probeert los te maken wat hij voelt
Als hij mijn haren streelt en misschien stiekem
Diezelfde haren de Zijne maakt
En deze meesleept aan zijn bruusk horloge
Als hij de thee, die heet maar niet zo heet
In je handen duwt, het boek negerend wat die plek beheerste
En middenin een lang doordachte zin
Vol emotie en lading een mop probeert te maken
Die kant nog wal maar wel zijn lachspieren raakt
Hoe hij opschept en daarmee
Wangen rood van iedereen maar nooit de zijne
Maar je vergeeft hem
Met een glimlach als je denkt aan al die keren
Dat jij ook zo imperfect mocht zijn

Jip

Zou het graag het laatste gedicht willen noemen

Je zou me ontmoeten zoals ik werkelijk was
voordat jij jouw woorden over me uitgoot
Je zou angst kennen om mijn ogen
en verheugd zijn over het vuur
Dat ik over je uit zou spugen
Met brandende tongen likkend aan de twijfel
Die jij had gezaaid
Je zou je afvragen waar de ik was
Die jij handmatig had gecreëerd
Maar waar je zoveel walging over kende
Dat je verlangde naar dat wat je stuk maakte
Je zou me herkennen zoals ik werkelijk ben
En willen omarmen in een dwaze bui van over overmoedigheic
Want zoals je mij wilt kennen
Zoals je mij niet meer zag
Zul je eerst zelf volwassen moeten worden

Jip

zaterdag 20 augustus 2011

Moederschoot

Machteloos omarm ik mijn grootste falen
uit angst kwijt te raken
wat ik twijfelachtig heb verzameld
maar niet langer bij mij kan houden
Met gebalde vuisten loopt
in dunne stralen
het zand tussen mijn vingers
dat ik zich in hoopjes durft te verzamelen
aan mijn wankele voeten
Hoe zeer ik tracht los te laten
en weet dat ook de losse draden
zich vast hebben gehaakt
in mijn wezen en mijn zijn
toch kan ik nog geen knopen opgeven
en sta ik menigmaal verbaasd
Hoe uiteindelijk alles zich los weet te worstelen
uit mijn ijzeren greep
Ik weet, zonder aarzeling
dat alles weer terug komt
dat de banden vaster zitten
Dan ik knopen kan
Toch sta ik als kijer aan de kant
als zij mij ontglippen
en ik moet vertrouwen op dat
wat ik over kon brengen
toen ik niet verloor
en als baas, dicator,
de regels mocht neer leggen
Een eis van gehoorzaamheid mij ten deel viel
Maar dat alles was lang
voor zij konden praten
Nu ben ik niet meer
dan de moeder
waar het koord
altijd naar terug zal vieren
Als alle eigenwijze wetenschap durft te falen
Dan nog in de armen gewikkeld
en op de schoot verscholen
Blijkt dat mijn grootste falen
een succesverhaal was.

Jip

vrijdag 19 augustus 2011

Het nieuws

Mijn ogen zijn open,
zo veel is zeker
wat ik zie,
durf ik in twijfel te trekken
Omdat het beeld op mijn netvlies
niet lijkt op het beeld in mijn hoofd
Niet mooier perse
of lelijker
anders dat wel
en rafeliger
Zonder grenzen maar toch
zo eindig door de uitzichtloosheid
van het alles
Zo graag zou ik mijn ogen sluiten
omdat ik zeker zou weten
dat wat ik dan zag
als droom
of nachtmerrie bestempeld zou mogen worden
en in die idioterie van het geheel
zou ik waarheid vinden die ik zou begrijpen
Maar met mijn ogen open
wijd open
zie ik
waarheden, of geschetste waarheden
in een waas van leugens
maar daarom niet minder waar
En is er geen ruimte
voor de mooie dromen die de nachtmerries overspoelen
als het allemaal te zwaar wordt
Mijn ogen zijn open,
wijd open en mijn blik dwaalt af
naar mijn eigen wereld
die, hoewel niet mooi,
of gaaf
wel duidelijker is
en die ik
met open ogen durf aan te kijken.

Jip

Je vergat me

Je vergat me
het deel van mij
dat deel uit wilde maken
van jouw deel vergat je
Je zag me
maar je raakte me niet meer
Ik raakte jou niet meer
en zo vergaten we elkaar
hoewel
samen in een bed
beide in een eigen leven.

Jip

dinsdag 16 augustus 2011

Schaduwen

Misschien waren het enkel nog schaduwen
die zacht over de huid lagen
en als een transparante deken
eufemismen worden van dat wat is geweest
Blauwe plekken worden grijs
littekens niet meer dan onefenheden
op een geschonden huid
En waarheden verstoppen zich
achter een goed opgezet
ondoordringbaar net van leugens
die vooral dienen
om de leugenaar af te schermen
van de eigen waarheid
Schaduwen die langzaam
meer en meer lijken op te lossen
Zodat het onderliggende
toch zichtbaar voor ieders oog
Minder mooi wordt dan het in eerste instatie leek
Maar wel eerlijker

Jip

Koffietafel

De kopjes van het onafgemaakte gesprek
staan nog op tafel
evenals de koekjes die verzoening hadden moeten brengen
met hun zacht zoete smaak
Het tafellaken laat sporen na
van afgeveegde handen
en gebalde vuisten
Op de grond nog scherven
van wat ooit een koffiepot
zou zijn geweest
Als zij de wereld anders had gezien
en hij zijn woorden minder raak gekozen
Eindeloos hadden zij gezeten
gezwegen en gedacht
Totdat hij sprak
zij opstond
en hij achterbleef
een gekreukt laken en scherven aan de andere zijde
en een omgevallen stoel
als enige getuige
van wat ooit
een gelukkig huwelijk was.

Jip

vrijdag 12 augustus 2011

Ongelijk spel

Vol afschuw bekeek zij de wereld
zoals zij hem zelf geschapen had
maar niet langer onder controle
Woorden die, naar verluid,
doordacht over haar lippen,
rolden, begonnen nu een geheel eigen leven te krijgen
en de waarheid
zo mooi gevlochten door de leugens
begon zich als de zee bij eb
terug te trekken
om een onherstelbaar pad
van twijfel en kapot getrapte schelpen
achter te laten
Als koningin stond zij daar
handen in haar zij
de nagels in het weke vlees gebogen
Onaantastbaar in onvertuigingskracht
Terwijl ik sputterend
niet eens deel uit hoefde te maken van die wereld
enkel brokstukken toegeworpen kreeg
om daar plaatjes mee te maken
die nooit compleet genoeg konden zijn
om werkelijk te begrijpen
Maar nu haar boek, bladzijde na bladzijde
los zou gaan laten
en haar wereld vervuild door wat zij zelf,
zo graag wilden creeeren, steeds minder
rook naar sprookjes en appels
Nu moest zij
de ultieme zet
schaakmat
en ik
ik keek
en mompel enkel
ik deed van af het begin af aan
eigenlijk al niet mee

Jip

donderdag 11 augustus 2011

Overwin

En dan is het net
of de aarde onder je
eerst nog zakschokkend
maar steeds zekerder
onder je gaat openbreken
dat je weet
dat je nog op je tenen staat
maar dat je hoe dan ook om zult vallen
je niet meer vast kunt houden
en het allemaal
maar moet gaan zien
Dat er geen weg meer terug is
Enkel lager
en lager in wezen
geen optie meer is
Dat boven je de aarde
zichzelf weer zal omarmen
en jij
terwijl je naar boven kijkt
weet weer te moeten graven
Om uit te komen daar waar je was
maar wel
veel sterker.

Jip

woensdag 10 augustus 2011

Naamloos tot zo ver

Als zout op mijn huid,
kriebelende vingers
die zich steeds hoger bewegen.
Terwijl ik de zon mijn huid laat strelen,
en zij zweetdruppels maakt,
waarin zij nog feller kan schijnen.
Als zandkorrels die zich
bewegen zonder te bewegen,
maar na verloop van tijd,
altijd daar zijn waar ze willen komen.
Zoals de wind zingt in mijn oren
en speels de lokken uit mijn ogen blaast
Maar ondertussen....
Zo speelt hij met mijn gedachten..
En ik met de zijne....

Jip

Familiewandkleed

Ingekleurde plaatjes lijken het,
met bekende gezichten die,
al veel te lang een andere kant op kijken.
Mij aanstaren terwijl ik probeer
om een mozaiek van de brokstukken te maken,
en deze in een lijst,
achter de deur wil hangen.
Stukken van lang geleden,
met de hand gesponnen draad.
Hangen meningeen, naar verwachting, in de ogen
en daar waar er stukken,
niet langer hun plaats kennen.
Wordt kwetsbaar gaas zichtbaar,
in plaats van kleurige tekeningen.
Hoofdschuddend lijken zij,
af te keuren, dat wat ik al zo lang,
probeer te maken.
Zonder zelf te zien.
Dat is hun handgeweven kleed,
de scheuren groter zijn,
dan het geheel,
dusdanig dat mijn mozaiek.
Van een lang vergeten ideaal.
Meer kans tot overleven heeft.
Dan het gescheurde wandkleed.

Jip

dinsdag 9 augustus 2011

Niets2

En in het niets dat er was
of dat er zou komen
ontstonden gaten
gevuld door
angst of dingen
die gedaan moesten worden
die het niets verdreven
Hoe groots het niets
dat om ons heen hing
ook zijn uiterste best deed
om almachtig te zijn
en ons volkomen te omarmen
te verlammen in zijn kunst
op te slokken
Tussen de gaten echter
werd het niets
steeds minder
een beangstigend beeld
van eindeloosheid en uitzichtloosheid
Het niets werd een vereenzelfiging
van rust
en tijd
om niet te denken
niet te rennen
maar stil te staan
en te zien
Hoeveel indruk
iets achter kon laten.

Jip

Niets

Verloren achter een witte bladzijde
de pen nog in de hand
nog woorden in zijn oren
nog letters onder ogen
Maar geen zinnen op papier
Geen vloeiende lijnen
vol weemoed en emotie
geen golven van vertrouwen
of boosheid
Een kras van onwelwillendheid
een stip als hoopvol
begin van,
iets,
iets meer, dan wat er nu
een leeg blad
een vol hoofd
Eindeloos
ideeloos

Jip

maandag 8 augustus 2011

Het kan altijd erger

Het kan altijd erger
zelfs als je denkt
dat het onmogelijk is
omdat,
je schoenen niet enkel
vol water staan
maar, ook vol modder.
Je haren in drievoud
langs je wangen druppen
en de regen nog lang niet lijkt te stoppen.
Dat het grijs in de wolken,
het grijs in de ogen,
van diegene die je wel lief hebt,
doet verbleken.
De band onder je billen langzaam zacht wordt
en je weet,
-nog minstens 3 kilometer van huis-
Je jas aan je armen plakt,
en je zakken poeltjes worden.
Waarin je juist verworven mobiel
nu nog rondjes durft te zwemmen.
Maar je voelt,
straks gaat hij kopje onder!
Als de wind in plaats van in je rug
in je buik gaat duwen,
zodat de regen striemen achterlaat,
in je niet zo opgewekte gezicht.
En je tegen het dreinende kind,
dat achter je,
nog enigszinds beschut,
niet probeert te snauwen
dat we nu echt BIJNA THUIS ZIJN!
En dat je ook weet dat je dat 10 minuten geleden
ook al niet zo vriendelijk zei.
Zelfs dan,
kan het nog altijd erger.
Maar op dat moment,
kan en hoef je dat
niet te geloven.

Jip

vrijdag 5 augustus 2011

Je begeert mij

Je begeert mij niet
om dat wat ik ben
om dat wat ik heb
om dat wat ik weet
of om dat wat ik doe
Je begeert mij omdat
ik alles ben
wat ik wil zijn
en daar dan ook
Gelukkig mee ben

Jip

Sociaal gezien

Sociaal gezien, was hij op internet
zeer aanwezig
De buzz op hyves was van wezenlijk onderdeel
in zijn dagelijkse routine
In facebook postte hij zelfs internationaal
waar hij op dat moment aan dacht
en in niet meer dan 140 tekens
kon men volgen hoe hij poepte
als er ruimte over was
dan ook een foto
Hij linked in met iedereen
die ergens goed in was
een myspace die gedeeld werd
met de wereld achter het raampje
Google+te hij in kringen
waar mensen normaal nooit komen
Ja sociaal gezien
netwerkte hij
zijn dagen door
Maar waar geen mens aan dacht
was dat men in werkelijkheid
nog nooit had gezien
Sociaal gezien was hij dan ook
iet wat onhandig.

Jip

donderdag 4 augustus 2011

Dat wel

Zuchtend pakte alles weer anders uit
dan vooraf voorgesteld was
Het cadeautje bleek een pakje te zijn
met onbekende inhoud
niet enkel door het papier
maar ook door vorm en substantie
met andere woorden
men kende het niet, noch herkende
De beloofde verlossing, kwam nergens,
maar dan ook nergens van de grond
en zelfs op het toilet
leek er van opluchting
minder sprake
dan van obstipatie
De kortere weg
desondanks
was korter
maar ook volslagen onbegaanbaar
en daarmee werd het laatste restje lucht
uit onze longen geslagen
een vakantie om bij te komen
zou uitlopen
tot een eindeloos gekibbel
en nog meer van dat
onder invloed van drank en weer
Toen ik het opgaf
en mijn tas naast men bed kwakte
Bleek uiteindelijk
mijn bed heerlijk te slapen
Dat wel

Jip

woensdag 27 juli 2011

Een warme dag maakt geen zomer

En toen kwamen de dagen
waarop de wereld
zonovergoten zou worden
de bloemen heerlijk geurende aroma's
rond zouden strooien
en de wolken een welkome afwisseling waren
in een schouwspel van licht en warmte
Men zou in de schaduw
kijken naar het rondspetteren van menig
nog niet volgroeid volwassene
en gelukzalig de kou tegen de lippen voelen
's Avonds zou men klam de maan welterusten wensen
en het bed vervloeken
omdat het niet de o, zo verlangde koelte en nachtrust bracht
waar men zo naarstig op wachtte
En naar mate de dagen zich
onverwacht, maar o zo welkom,
aaneenschakelde
Kwamen de eerste woorden
die minder vriendelijk waren
dan dat de knikkende bloemen hoopten
Het slaapgebrek van deze zinderende zomer
verwoestte menig erudiet samen zijn
En men hing verlangend naar water
langs meer en beek
Wanneer bij donderslag de wolken
voorheen nog vriendelijk knipogend
hun gal en walging uitspuwden over
de laatste restjes van een verlaatte barbecue
en deze bui dagenlang aan lieten houden
waren de verkoelende druppels al snel
niet meer dan een klaagzang van slechte zomers
en de wens tot emigratie
Menig huwelijk doch
werd gered tussen de lakens van de zoveelste
donderbui met hagelstenen
Die nog beter uit de wolken kunnen komen
dan uit de mond van veel geliefden
En toen kwamen de dagen
vol regen en kou
Was de zomer over
de zomer die zo als elk jaar,
geen zomer was geweest.

Jip

Beschaafd

Bonkend schreeuwen drukke woorden
in mijn hoofd, om aandacht, om een uitweg
om ruimte om te gaan
daar waar zij het liefste willen gaan
ver naar buiten
drukkend, iedereen verwoestend
op hun pad naar nergens en overal
Alle luchtkastelen, in vliegende vaart
uit elkaar razend
Alle bubbels zonder medelijden
in een beweging uit elkaar geveegd
Niets mooie dromen, niets mooie kleuren
geen naieve woorden
van hoop en liefde
Niets van dat alles
Als een orkaan
maar in mijn hoofd
opgesloten
veilig
Want dat wat mijn hoofd probeert te denken
zou ik nooit uitspreken
Ik ben namelijk
Beschaafd.

Jip

Wees niet boos

Wees niet boos,
op alles wat in jouw ogen
zo onterecht lijkt te zijn
Wat je gegeven wordt
maar waar je part of deel aan hebt
Dat waar je eindeloos naar staren kunt
Maar nooit kunt pakken
Griploos in je schoot ligt
maar loodzwaar op je benen
Wees niet boos,
om al die dingen
die een ander voor je stuk maakt
waar je enkel naar kunt kijken
want behouden en behouden
is niemand ooit gelukt
Het draait langzaam in het water
terwijl je voeten met het schuim spelen
Maar je tenen zullen het nooit raken
Wees niet boos,
om de fouten van een ander
die jij ziet, zoals zij,
ze nooit zullen zien
die jij voelt, zoals zij,
ze nooit zillen voelen
Aanwijsbaar, maar niet tastbaar
Wees niet boos,
wees niet boos,
wees niet boos.

Jip

dinsdag 26 juli 2011

Alleen

Verslagen staat hij, met de ogen naar de grond
geen hand om hem te helpen
geen weg om te gaan
Zo veel maal heeft hij geslagen
zo hard en zo gemeen
Maar toen de baal kwam om te kaatsten
sloeg hij mis,
Zo staat hij
alleen
verslagen
Zo zal dat dus voelen

Jip

maandag 25 juli 2011

Het gevecht

Vier pootjes in de lucht
te hoog, zoveel te hoog
Al die kleurenpracht, fladderend
stoel, tafel, hek, mis
En weg, zij gaat, zo snel,
te snel.......

Twee pootjes in de lucht
te laat, maar net te laat
Alsof zij uitgelachen wordt, spottend
hek, paal, dak, mis
dak, zij wil, zo hoog,
te hoog....

Vier pootjes op het dak
te hoog, te hoog voor katjes
niet voor vlinders, prachtig,
die vliegen, bloem, boom, wolk
zon, zo mooi, ver
zo ver....


Vier pootjes op het dak
twee handen in de lucht
Vier pootjes op de grond
vier pootjes en een vlinder.....

Dat was de zon

Boven mij, pakken de wolken weer samen
hoewel de zon zo dapper vandaag
zijn stralen op mijn blonde krullen gooide
en de wolken keer op keer
naar mij knipoogden
terwijl ik mijn huid
een warme gloed toe mocht wensen
Maar nu als een boze moeder
die klaar staat verwijtende woorden
over mij uit te strooien
met de handen in de zij
Zo vormen zij boven mijn hoofd
een dreigend gordijn van twijfels
Zo sta ik
met mijn hoofd in mijn nek
te kijken hoe alles verandert
hoe de zomerdag met gloed
veranderen gaat in een natte brij
alsof de wereld ook huilen moet
om wat wij met zijn allen
aan onzin hebben samen geraapt
De zon deed zo haar best
Maar de kou trekt door mijn botten
gisteren was alles anders dan vandaag
maar zoals vandaag is
zal morgen nooit zijn
Stilletjes probeer ik te glimlachen
het is niet mijn schuld
ik ben er zelfs niet deel van
Denk ik.

Jip

Je bent er niet

Je bent er niet, niet in de buurt, niet dichtbij,
je bent er niet, niet in mijn bed, je bent niet bij mij.
Je bent er niet, enkel op scherm, in woord en soms in beeld
men zegt, maar men weet niet beter, dat de tijd alles heelt.
Je bent er niet, je neemt niet op, je bent niet waar ik ben
het is dat ik je echt vertrouw, het is dat ik je ken
Je bent er niet, niet bent niet hier, jij bent altijd daar
Je denkt dat alles beter wordt, maar soms is dat niet waar
Je bent er niet, je wilt het wel, maar hoe we het ook zien,
je bent er niet, je komt er wel, wie weet, morgen, misschien.

Jip

Strepen

De boom, vlak voor mij,
heeft strepen,
witte smalle strepen
horizontaal
als opgesloten
achter een raam
achter de strepen
die het raam omlijsten
de boom kijkt
niet eens mijn kant op
achter deze strepen
valt meer te verschuilen
dan achter welke geranium dan ook

Jip

Splinters

Er waren splinters over,
van iets wat vroeger
een mooi geheel zou zijn geweest
Met bebloedde handen
omvatte zij
dat wat haar niet machteloos
door de vingers was geglipt
maar wat zij doelbewust
op scherpe stenen had gesmeten
Zoveel verwijten
die niet langer
op aan schouders dorsten te rusten
maar die onder haar voeten
een wankel en oneffen pad begonnen te vormen
Een pad wat een andere richting leek te kiezen
dan waar zij keek
Splinters waren er nog
diep in haar handpalmen
rode vlekken
die met de tijd, vol zweren zouden geraken
om daarna
te helen
en niets anders achter te laten
dan eeuwige tekenen
van winst.

Jip

vrijdag 22 juli 2011

Vroeger, toen alles beter was....

Vroeger, toen alles beter was
toen ik nog in de spiegel keek
de huid tussen de rode vlekken telde
en wachtte tot ik ooit nog zakgeld kreeg
De proefwerken mij nachtenlang de slaap ontnomen
en elk examen leek te zullen gaan falen
Toen jongens nog als vliegen en stroop waren
Maar geen de liefde van mijn leven leek
en afspraak na afspraak uitliep
op een onstuimig zoenen en voelen
maar nooit op liefde
Vroeger toen alles beter was
en ik na mijn afstuderen baan na baan vond
maar niet die die bij mijn opleiding pastte
ik verliefd werd, op baas en alleman
die altijd getrouwd waren en zeer welwillend
ik elke maand puzzelde of ik het droomhuis
-metanderhalvekamereneentuinophetnoordenmaarzo'nleukerkertje-
wel zou kunnen betalen
dat ik elke maand vreesde zwanger te zijn
en nog lang geen kinderen wilde tot ik ruim dertig was
omdat ik nog de wereld moest zien
wat voor mezelf moest doen
en die zelf ook nog moest ontdekken
Vroeger toen alles beter was
denk ik, dat dat, wellicht geldt
voor hen die in hun stoel
het leven achteraf beschouwen
die de dagen tellen
als kinderen die tot de sint tellen
maar dan zonder het feest
en zonder de cadeaus
Nu, nu ik leef,
is alles misschien niet beter
maar zeker niet slechter
Nu, nu ik leef,
zorg ik, dat het later
ook goed is.

Jip

dinsdag 19 juli 2011

Moe

Zo moe was zij,
haar ogen als kleine spleetjes
aanschouwen het tanende daglicht
Zo stranden avonturen
in een mengeling van opgave
en uitputting
Ze bekeek de wereld
nu vanuit een ander standpunt
Steeds lager en lager
het zwart verlengde minuut na minuut
zijn alles overheersende aanwezigheid
Zij mompelde nog, woorden die geen meer verstonden
zij dacht nog, dacht zij,
maar als men droomt, denkt men
niet langer
dan is men
in slaap.

Jip

zaterdag 9 juli 2011

Wolk

Als voorbeeld nam zij een wolk
willekeurig in vorm en aanwezigheid
Glijdend door het blauw
en filter van de verbrandende zon
Aanwezig maar nooit gehoord
Enkel boos en met luide stem
gooien zij met botte woorden
breken zij de glazen
alleen dan.
Als voorbeeld nam zij de wolk
die donderend voorbij kwam

Jip

woensdag 6 juli 2011

Als ik dichter was

Als ik een dichter was






dan stond op dit papier
een gedicht wat zou vertellen
dat wat ik niet zeggen kon
Hoe mooi ik je vond
de eenvoud
waarmee jij van mij houdt
de liefde die jij geeft
en hebt
en dient te krijgen
dan schreef ik hoe de zon
de lichtheid van het leven
tussen het lijden doorkamt
en hoe de dansenden nooit zere voeten krijgen
omdat zij weten
hoe de wereld draaien moet
Dan zou ik schrijven
hoe ik van je houd
en hoe jouw wezen, mijn complexheid
terugduwt tot een eenvoudig zijn
van vrouw en minnaares
gehuld in lappen vol met lucht
die zouden zwiepen als de wind
mijn kussen blaast
O, als ik dichter was,
dan zou ik kunnen schrijven,
hoe mijn dromen vervuld zijn
met onbegrepen verlangens
zolang jij niet naast mij
mijn dekens durft te kreuken
en waar jouw afdruk, nadruk legt op mijn zijn
Dan waren deze woorden
geen aaneen schakeling geworden
maar een geheel waarin ik
de kleur omschreef
die jij mij geeft
Het rood en oker, als de zon, die de horizon
stiekem durft te kussen
als zuster maan niet kijkt
Dat zou ik schrijven
O, als ik dichter was
Maar anders toch,
mijn lief,
hou ik gewoon van jou.

Jip

Ongelijk

Je gaf mij woorden
die ik naast mij neer smeet
Ongebruikt staren zij mij aan
Soms lijkt het net
of zij mij aan willen vliegen
dan draai ik me om
en kijk niet meer
maar hoe ik ook probeer
Zij blijven zich opdringen
Jij gaf mij woorden
die ik niet wilde
Want eigenlijk had ik
gewoon ongelijk.

Jip

Ritmegevoelloos

Zij danst, vol overgave, op een ritme
wat ik niet zie
haar heupen dijnen
haar armen zwaaien
en ik kijk
Hoe goed ik ook luister
en melodie na melodie mijn oren in laat gieten
ik kan niet dansen
zoals zij danst
Dus kijk ik, de avond lang,
naar haar heupen en haar armen
wieg wat mee
zoals dat gaat
Maar urenlang vraag ik me af
wie er van ons twee
niet kan dansen

Jip

vrijdag 17 juni 2011

Regen

Grijs kleuren de wolken
terwijl ze langzaam in formatie zakken
om al het blauw te bevolken
De zon een klein toneel geven
maar steeds de gordijnen dicht trekken
soms lang, soms even,
wanneer men wil gaan klappen
Een solo wordt uitgevoerd
op mijn vergeten klapstoel
die staat te wachten, onaangeroerd
op een eigenaar
maar verder feitelijk zonder doel
Van onder mijn regenscherm bekijk ik de wereld schuin omhoog
Bedenk na elke regendag
wordt het uiteindelijk we weer droog

vrijdag 10 juni 2011

Echte liefde, slappe dijen en gebrek aan haar

Hij zegt wel dat hij van je houdt
met putten in je dijen
met een boezem waar met veel wil, nog geen ijs af wil glijden
armen die meezwaaien,
een kont die zelfs met veel draaien
niet op Beonce wil lijken
wangen die onder de zwaarte kracht ook iets gaan bezwijken
Met haren die zonder verf, geen kleurtje mee vertonen
en ook de rest waarvoor geen keurder je nog zal belonen
De eerste prijs is welke wedstrijd zul je nooit meer winnen
toch blijft hij dwaas maar volhouden, je graag te willen beminnen.

Je vergeeft hem dus dat buikje, dat zou er toch wel komen,
van gespierde armen, heb je jaren mogen dromen
de haargrens wijkt, tot achteraan
Hij kijkt soms nog wel wat voldaan
na een sprint van 2,10
houdt hij het meestal voor gezien

Toch kruip je samen op de bank en kijkt nog wat teevee
Voor jou, voor hem, de mooiste toch, je doet het er maar mee.

Hij ziet je ogen die nog stralen
als hij je van je werkt komt halen
Jij ziet nog passie in zijn ogen
als jij hem zoent als het niet zou mogen
Hij ziet je boezem en je billen
die hij het liefste nu zou willen
Je aait zijn borst daar zit nog haar
Per slot.. je houdt toch van elkaar

Echte liefde maakt niet blind
het maakt alleen maar dat je vindt
diegene die er echt toe doet
Die is als zichzelf, al meer dan goed.

Jip

donderdag 9 juni 2011

Gedichtje

Ik wilde graag op rijm, wat zinnen samen draaien
er punten en komma's in kwijt, het geheel nog wat verfraaien
Wilde vertellen van de dag, de nacht, de zon
Van de bloemen in de tuin en die op het balkon
Ik wilde spreken van het eten, wat wij lang geleden aten
Van de woorden die wij kennen en van die die wij vergaten
Rijmen over je jouw mooie ogen, over je prachtige mond
Over je schouder en je haren en je flinke bolle....
Liefdesliedjes zou ik rijmen, met een dosis romantiek
Gekroond met mooie woorden en gekleurd met jazz muziek
Over die rode wangen, na een dagje bij de zee
over de kat die lag te spinnen en de hond ook zo tevree
Ik wilde gedichtjes maken, over de dromen van de mijne
Misschien zelfs over leverworst, over de grove en de fijne
's Nachts zou ik er over dromen en dan boeken vol al schrijven
daarna zou er dan uiteindelijk alleen het goede overblijven
Misschien zou men dan wel eens zeggen, dat gedicht dat vond ik knap
zouden ze een bundel kopen, nee dat is een te grote stap
Ik wilde rijmen voor plezier, daarmee was ik dan zeer tevreden
Over ridders en soldaten, al eeuwenlang moegestreden
Zoveel ideeën, had ik bedacht, zo veel zinnen opgeschreven
Maar na jaren moet ik zeggen, dat het daar bij is gebleven
Ik rijm in enkel en in veelvoud, soms zelfs meervoud even snel
Beroemd ga ik er niet mee worden, maar dit las je dan toch, lekker wel.

Jip

Jaloezie

Noem mij niets wat ik niet zijn kan
wonderschoon, liefdevol
volmaakt, perfect
Lief of teder
warm en hartelijk
Gezellig of geliefd
Noem mij niets wat ik niet zijn wil
Noem mij enkel wat ik ben
Liefkoos mijn naam
omarm mijn zonden
Zie mijn tekortkoming en straf die af
Overschatting is immers de grootste wandaad
Niemand is meer
dan een zak vol vlees en botten
afgetapt met liters bloed
Het is niet wat je zijn kan
het is niet wat je doet
Noem mij niets wat ik niet ben
en enkel wat je ziet
In mijn gezicht bespuug mijn woorden
als ik spreek in rare talen
Ik ben immers altijd
minder dan jij
Jaloezie.... jaloezie.... jaloezie

Jip

Liefde noemt men het

Het vuur leek heter
nu ze dichterbij kwamen
heller ook
dan van een afstand
Knetterend scheen het zich
te willen ontdoen
van een, aan schone schijn onderhevige,
voorbeeldfunctie
Terwijl zijn
monden open
keken en zwegen
likten de vlammen meters hoog
alles wat binnen bereik kwam
En lokten het zonder enige gene
het warme hart in
Waar het zonder twijfel deel zou worden
van een groter verdriet
Men deelde, terwijl zij keken
een verlangen
Maar het vuur was nog lang niet van plan
zijn zegetocht te sparen
O vaders, of moeder, hoedt uw kinderen
Men noemt het liefde
Liefde noemt met het.

Jip

maandag 30 mei 2011

Zware letters

En dan, als de hele wereld gekleurd is
met zwarte inkt en zware letters
dan breek ik los
dan laat ik alle punten
in komma's vervagen
Eindelozezinnenoppapiergeplaktomdoortegaandaarwaareenanderstoppenwilgeefiknietop
Vergeten zijn de dagen
waarin men aarzelde
en twijfelachtig
met woordeloosheid speelde
bij gebrek aan slaap
Ik scheur de bladzijden tot rafelraden
ratsratsratsratsratsratsratsrats
Alles wat mij buiten
de zwarte kaders van het tekstvak wil benoemen
omarm ik
laat mij los, laat mij gaan
Als de hele wereld gekleurd is, in zware zwarte letters
schrijf ik in rood
met lusletters
leef om te zijn
ben er om te leven
breek vrij
wees jij!

Jip

Echte mannen

Drie nul, minimaal
in het voordeel van de twijfel
of twaalf
meer dan hij
en nooit te veel
of toegeven
Stoer en hardvochtig
zonder emotie
behalve tijdens scoren
Sterk, op het uiterste af
onvoorstelbaar
onweerstaanbaar
Spieren als kabels
goed verstopt
mals vlees
Excuus..
Echte mannen..
Wat hebben wij ze lief...

Jip

Dat was het

Je vergat waar ik stond
omdat je niet keek waar ik ging
Je ogen, leken een andere weg te volgen
dan waar mijn hakken
zich steeds dieper in het zand zette
Je ontdekte mij
in een vorm
waarin je mij niet vast kon houden
je vergat mij
in de vorm waarin ik je lief had
Zo gingen wij steeds verder
Ik het zand in
jij de zee
We spoelden zon en zorgen
maar niet meer samen
Nooit meer

Jip

vrijdag 20 mei 2011

Beroemd wil ik zijn

Ik wil zo graag beroemd zijn
iedereen kijkt naar mij
en dat ze iets willen hebben
alleen omdat ik het zei
Dat ze mijn hoofd herkennen
dik onder de make-up
Van voren en van achteren
en natuurlijk in close-up
Ik wil ook heel veel auto's
en huizen in een straat
Ik wil ook in het nieuws
dat het item over mij gaat
Ik wil dat ik kan komen
Alle ogen op mij gericht
Bijna dat de zon
knippert in mijn aangezicht
Ik wil zoals de koningin zijn
of beter nog prinses
Ik wil van alles leren
Maar nooit een wijze les
........
Maar ik kan niet goed zingen
Ik ben niet muzikaal
Kan geen verhaaltjes schrijven
Ben ook niet echt brutaal
Geen eigenwijze schoonheid
actrice in de dop
Ik heb geen beroemde ouders
of een opvallende kop
Ik kan niet heel goed sporten
eigenlijk kan ik in het geheel
geen zak, geen bal, geen jota
Is het een luchtkasteel
Dus ben ik andere bronnen
uiteindelijk aan gaan boren
want een meisje moet toch iets
om er bij te horen
Nu deal ik dus al dagen
in waspoeder en zout
maar geloof dat ook die klantenkring
niet echt heel best stand houdt
Ik heb nog geprobeerd
een bnner te daten
maar die wilde helaas
ook niet veel van me weten
Een moord wilde ik plegen
maar mijn mes was bot
de brug die stond net open
en mijn pistool was plots kapot
Ik wilde daarna even
een overvaller zijn
de overal was stuk
en de bivakmuts te klein
Toen ben ik dus gaan huilen
heel hard, midden in het gras
zodat iedereen kwam vragen
wat er met me was
Ze kwamen zelfs van shownieuws
want van stoppen wist ik niet
wie weet stopt er een humorist
mij straks nog in een lied
Ik zit hier nu al dagen
te janken op mijn gat
Ik kan geen zak, geen bal
Maar aandacht krijg ik zat.

Jip

Wantrouwen

Zwijgend keek jij mij aan
met een blik waarvan ik dacht
dat jij iets dacht van mij
wat ik niet kon bedenken
Dat wat ik zei
onzin zou zijn
Onoprecht
Niet waar
Ik ben je aan blijven kijken
net zo lang
als dat jij naar mij zweeg
Niet om te winnen
Niet om gelijk te krijgen
Maar enkel om een blik te mogen werpen
In wat jij zag
Uiteindelijk zag jij mij
Nu spreken wij
Soms

Jip

Ik ren

Ik ren
ik ren zo hard
Ik ren zo hard mijn voeten zie ik
Ik ren zo hard mijn voeten zie ik gaan
Ik ren zo hard mijn voeten zie ik gaan, maar waar ik loop
dat zie ik
allang niet meer

Jip

Oude woorden

Je begrijpt niet
welke woorden je
me in mijn oren gooit
Terwijl je me aan kijkt
maar nooit in mijn ogen
de antwoorden durft te lezen
Je roept, steeds harder
dat ik de zinnen die jij spreekt
niet kan begrijpen
Je gooit met zo veel kracht
het ene misplaatste woord
na het andere
Een ieder moet het weten
maar niemand mag het horen
de deuren blijven dicht
Ik zwijg
ik zwijg zolang al
dat ik mijn tong waarschijnlijk ben verloren
En ik kijk
zo hulpeloos dat ik mijn eigen spiegel
niet meer aan durf te kijken
Jij gooit al lang geen woorden meer
jouw handen gaan al lang niet meer
als trommels op en neer
Toch zwijg ik vaak nog steeds
omdat ik weet
dat jij ze nog altijd denkt

Jip

Die mensen

Ze hebben me gezien
de mensen met de witte gezichten
zij die nooit de zon kussen
of de wind hun haren laten strelen
Zij zagen mij
terwijl ik sluipend
onder de bomen door ging
Om mijn wangen rood te kleuren
en mijn armen bruin
Ik heb hen gehoord
de mensen die de zon schuwen
Bang om op te vallen in het helle licht
die liever weggedoken
achter parasols de wereld
bekijken als achter een tv
Zij die liever
gestoken in drie truien en een broek
met sokken in de schoenen
en een pet op het hoofd
de wereld bekijken
en het beter weten
Ze hebben me gezien
ik heb het gehoord
Ik heb het gevoeld
ze zijn jaloers.

Jip

maandag 16 mei 2011

Sttt

Als ik niet naar jou kijk
Kijk jij mij niet aan
Dan hoef ik niets te zeggen
En zeg jij ook niets terug
Zwijgend zitten wij
Naast elkaar
Geen goedemorgen
Geen glimlach
Wie geen krant of telefoon
Tot zijn beschikking heeft
Kijkt
In de richting
Waar geen ogen te ontmoeten zijn
Elke mond die open gaat
Naar een
Naderend gesprek
Wordt gesnoerd
We hoeven niet als we niet willen
We hebben per slot
Genoeg sociale media
Tot onze beschikking

Jip

Echte man

Moedeloos lopen ze langs me
Een voor een
De hoop
Al zolang opgeven
Dat ze struikelen
Over kansen
Maar ze weigeren te zien
Vergeten zijn de dromen
Die ze hadden
Toen de schommel
En de glijbaan
Nog als hoogtepunten golden
Nu slijten zij
Hun dagen en hun zolen
Op zwijgend beton
En ik kijk
En zwijg
Til mijn voeten op
En glimlach
Als ik mijn hand uitsteek
Die zij angtig zullen afweren
Zo bang
Geen echte man te zijn

Jip

Jas

Omslachtig gooide hij zijn jas naast de bank
Als een nat vod viel het
Ploffend op nieuw tapijt
Hij keek
Zoals hij vaak keek
Maar niet langer naar de jas
Die van gebruiksvoorwerp
Nu nutteloos geworden was
Zijn ogen haakten zich
Vol woede in de hare
Niet de jas
Wilde hij smijten
Niet de jas
Zij was opgestaan
Had een jas aangedaan
Hem achterlatend met een nat vod
Zo ging dat
Nooit

Jip

maandag 9 mei 2011

Vrouw

Hoe graag je ook wil
O jij vrouw, jij vreselijke vrouw
Dat ik me aan je spiegel
dat ik jou worden zou
Hoe ik de onmacht zie
als ik uit je armen breek
en je ook na onmacht
niet om vergeving smeek
Zij die zo in de schone schijn
de wereld aan haar voeten heeft
maar met haar vingers gesloten
nog geen zandkorrel vast heeft
Als koningin op haar troon
maar zonder onderdaan
Zo staat zij in de hiërarchie
Wellicht niet bovenaan
Hoewel zij buigen tot haar knieën
en haar niet in de ogen kijken
Moet uiteindelijk
ons gelijk nog blijken
Ik zwijg
O jij vrouw, jij vreselijke vrouw
Omdat ik alles kreeg
wat jij graag hebben wou
Zo spreekt zij mij
Zo noemt zij mij
terwijl ik nimmer woorden zei
Die iets anders zeiden, dan over mij
O vrouw, o prachtige vrouw
dat ben ik,
de gene.. die ik worden wou.

Jip

Schiet op

Ik moet
nog even
snel
tussen
werk
kinderen
relatie
ouders
vrienden
hobby
verwachtingen
dromen
hoop
plannen
tijd vinden
op perfect te zijn

Jip

Loskomen

Het waren soms al lang vergeten gedachten
die haar dagen kleurden
zelfs zonder dat zij
wezenlijk, aanwezig waren
Schrok zij, van een onverwacht woord
een gebaar
dat sneller ging
dan haar ogen keken
een opmerking die twee smaken had
Zelfs als zij sliep
wandelde er iets mee
wat niet langer haar hand vast hield
maar nog steeds
zijn greep op haar hersenen had

Jip

Zingen

Ze zongen liedjes
de hele dag
Soms samen
vaak alleen
Maar nooit het zelfde liedje
wel het wijsje
niet de woorden
net alsof
zij elkaar
niet hoorden

Jip

dinsdag 3 mei 2011

De waarheden

Soms ligt de waarheid,
achter een gesloten deur
hoe je ook tuurt
door het sleutelgat
zie je enkel letters
van woorden
die je als waarheid in de oren
zouden kunnen klinken
Wanneer je er een zin mee zou maken
Hoe twijfel je
als je de waarheid moet vissen
uit halve waarheden
waar je de zin niet van kunt zien
Je kunt kiezen
voor een zoektocht
naar de sleutel
die onverhoopt
even verborgen zal liggen
als de waarheid
Of je zoekt
tot je weet
welke leugen je wilt ontdekken

Jip

maandag 2 mei 2011

De wereld om te herkennen

De gordijnen gaan open
Applaus is mijn deel
Ik doe alles zo goed
en doe niets net te veel
Buig mijn hoofd tot mijn haren
mijn tenen haast raken
Kan de grenzen van mijn zijn
en mijn kunnen bewaken
Ik ben prinses in zijn leven
koningin van de dag
Maak de wereld gelukkig
met een enkele lach
Geef mij bloemen, erkenning
zet alles opzij
Ze klappen allemaal
Maar helaas niet voor mij

Want ik kijk van de zijlijn
ik analyseer vaak mijn deel
doe van veel vaak te weinig
en van de rest net te veel
Ik buig niet, maar ik buk
Geloof geen woord van wat hij zegt
Zei het tegen een ander
dan meende hij het echt
Ik hoef geen bloemen, erkenning
dat alles maakt me niet blij
ze lachen allemaal
en allemaal om mij

Want ik ben, in mijn ogen
een spotprent van mijn ik
Als ik spreek, braak ik woorden
waar ik bijna in stik
Ik beken, verontschuldig
dat ik ben wie ik ben
Tot hij op een morgen
zei dat ik mij niet ken
Dat ik niet wilde zien
wat hij allang had vertrouwd
Een oprecht en lief mens
Waar hij al jaren van houdt

Dus ik klap achter gordijnen
en buig eervol mijn hoofd
En heb spijt van de jaren
dat ik hem niet heb geloofd

Jip

Zwaar leven

Als niets is wat het zijn moet
en alles beter lijkt
dan dat het daadwerkelijk is
Als je voeten niet langer
de weg willen volgen
die je hoofd je zou willen opleggen
Als iedereen kijkt
maar niemand naar jou
Als je schouders de grond bijna raken
je tranen op zijn
en je glimlach vergeten
Kijk dan maar eens goed
om je heen
Niemand heeft het zo zwaar als jij
want jij hebt het zwaar met jou te zijn

Jip

Beloofde zee

Men beloofde mij de zee
als ik lang genoeg
met het hoofd omhoog
door zou lopen
Maar nu
Zijn het de zandduinen
die het zicht ontnemen
Hoewel het klotsende water
me al minuten lang
naar binnen probeert te lokken
Zien mijn ogen nog steeds niet
wat mijn oren me willen doen geloven
Met m'n neus in de lucht
probeer ik, met haast onmenselijke kracht
de zoute zeelucht
deel te laten maken
van de haast rotte lucht
van stad en land
Maar niets van dit alles
Hoewel menig maal
de zandduinen de schuld gegeven
Moeten uiteindelijk de oren
het onderspit delven
Soms wil men enkel horen
dat wat men horen wil
Maar is er zo veel meer te zien
en onder ogen te komen
Dan zandduinen
en beloofde zeeën

Jip

woensdag 27 april 2011

Dwaas?

Met zijn hoed ver over zijn ogen getrokken
en een verbeten grijns om zijn lippen
trok hij, trots ten strijde
Vol hoop op alles wat hij lang geleden
had gekoesterd
maar misschien nog langer geleden
verloren was
Bij elke stoot wind stak hij zijn handen
dieper in zijn zakken
vuisten als lood
Zijn voeten verzwaard alsof hij
zand en steen mee moest slepen
maar verder ging hij
Moedig vond hij
dwaas vond men
Hij vocht oorlogen tegen vijanden
die allang de vijand niet meer mochten zijn
En streed met botte wapens
Ieder hoopte dat zijn hoed
hem van het hoofd zou waaien
Hij trok hem enkel
verder over zijn oren

Jip

Zwijg dan

Ik zou zo veel nog willen zeggen
Maar hoe ik om me heen kijk
en zoek
en twijfel
ik vind de woorden niet
om alles wat ik zeggen wil
neer te zetten
in een samenhangend geheel
waar een lezer enig notie neemt
van wat ik zeggen wil
Ik zoek bijna moedeloos
naar de juiste interpunctie
en als ik zwijgend naar mijn papier kijk
denk ik menigmaal
dat ik eigenlijk
Niets te zeggen heb

Jip

Zwaar werk

Houten spijkers sla ik
met vaste hand in zwaar beton
Niemand die begrijpt
welke woorden ik uithak
en vervolgens vastmaak
in mijn realiteit

Jip

Koninginnedag

Hoe zeer het me spijt
O majesteit
vandaag helaas heb ik geen tijd
en taart, geen taart
Hoewel ik weet dat u verjaart
En zelfs geen ansichtkaart
Geen slingers, geen ballon
geen serenade, onder het balkon
Sorry, wellicht dat ik er over begon
Maar als het even mag
Er is voor mij toch ook geen
superspeciale dag

Jip

maandag 18 april 2011

Simpel

Soms ben ik zo gelukkig
mezelf te mogen zijn
Wellicht omdat ik mij ben
Samen met jou

Jip

Beroemd

Hoe toch
Moest die verloren ziel
zijn hoofd boven water houden
terwijl men op tv
Oorlog en doodslag, als komedie brachten
Waar hij zonder waarschuwing
beelden langs zijn netvlies zag komen
die zich in zijn hersenen vasthaakten
Steeds vaker dacht hij
Dat kan ik ook,
Papieren vol plannen,
nam hij mee, in tas na tas
Geen mens die hem zag,
schuiven langs de randen van de stoep
Blik omlaag
Omdat geen mens hem zag
Hoe graag had hij
als clown de mensen laten lachen
als zanger de mensen willen roeren
als schrijver worden onderkent
Maar voor elk van deze vakken
ontbrak hem het talent
Hoe toch
moest die verloren ziel
zijn stempel drukken
zodat de mensheid na hem zou zeggen
Hij, hem had je moeten kennen
dan zou je weten wat
Vol afschuw over de plaatjes
die zijn hoofd maakten
Vol angst dat zijn handen
die plaatjes zouden kunnen maken
Zou hij beroemd kunnen zijn
als zijnde
Die ene verloren ziel
Of zou men
toch meer van hem verwachten
Alles ligt klaar
ik weet het
Dus denk ik
dat ik hem aan moet spreken
Maar ook ik
weet niet wat te zeggen.

Jip

Lief

De zon schijnt mijn haren licht
maar de kou is al in mijn lichaam gekropen
Gevochten heb ik
maar uiteindelijk
verlies ik
Tot de volgende keer
dat je de zon
in mijn hart doet schijnen.

Jip

vrijdag 15 april 2011

Belangrijk

Ben ik meer
als meer mensen
weten dat ik er ben
Bij mij willen horen
ook al
is de realiteit
ver te zoeken
Ben ik belangrijk
als men mij hoort
of leest
Ben ik onmisbaar
als men
mijn woorden gebruikt
om eigen woorden
te veranderen
Ik denk het niet

Jip

Wandelaar

Op zijn eigen pad
liep hij
rustig, haast sjokkend van stap naar stap
Steeds een pas achter haar
Uitzicht op heuvels, die hij nooit zou durven beklimmen
Haar rokken streelden al menig maal zijn benen
voordat hij toe gaf
Met zijn handen het zachte zij
tot een mengeling van kleuren maakte
en zij zich losmaakte
hem aan keek
haar rokken gladstreek
en haar haar
langs haar wangen liet vallen
Hij ontnam zichzelf het zicht
door zijn ogen te sluiten
als haar hand
langzaam zijn gevoel omsloot
En zijn hart in het hare klopte
Zonder haar rokken
was hij nog steeds een wandelaar geweest.

Jip

Voor uit

Als het vandaag niet is
wat het morgen had moeten zijn
dan had ik gisteren moeten klagen
om mijn gelijk te kunnen krijgen
Geen rechter die mij
in deze strijd gelijk kan geven
Hoe graag hij het ook wil
ik zie het in zijn ogen
is het ja tegen nee
Misschien was ik te laat begonnen met vechten
misschien heb ik te vroeg opgegeven
Het tijdspad dat ik bewandelde
leek steeds af te buigen
hoewel de klok steeds harder ging tikken
Omdat ik
bij voorbaat al verloren had
En dus niet meer vocht
Kon jij niet winnen
eenzijdige gevechten
zijn zo saai om naar te kijken
Dus om te krijgen wat ik wilde, hoefde ik alleen
voor uit te kijken

Jip