Het kan altijd erger
zelfs als je denkt
dat het onmogelijk is
omdat,
je schoenen niet enkel
vol water staan
maar, ook vol modder.
Je haren in drievoud
langs je wangen druppen
en de regen nog lang niet lijkt te stoppen.
Dat het grijs in de wolken,
het grijs in de ogen,
van diegene die je wel lief hebt,
doet verbleken.
De band onder je billen langzaam zacht wordt
en je weet,
-nog minstens 3 kilometer van huis-
Je jas aan je armen plakt,
en je zakken poeltjes worden.
Waarin je juist verworven mobiel
nu nog rondjes durft te zwemmen.
Maar je voelt,
straks gaat hij kopje onder!
Als de wind in plaats van in je rug
in je buik gaat duwen,
zodat de regen striemen achterlaat,
in je niet zo opgewekte gezicht.
En je tegen het dreinende kind,
dat achter je,
nog enigszinds beschut,
niet probeert te snauwen
dat we nu echt BIJNA THUIS ZIJN!
En dat je ook weet dat je dat 10 minuten geleden
ook al niet zo vriendelijk zei.
Zelfs dan,
kan het nog altijd erger.
Maar op dat moment,
kan en hoef je dat
niet te geloven.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten