donderdag 6 oktober 2011

Ruzie

Vol ongeloof sluit ik mijn ogen
maar desondanks sijpelen flarden van beelden
mijn hersenen in
die, zonder dat ik het bewust wil
Hele plaatjes maken, van vele restjes
Mijn vuisten ballen zich
Nutteloos en tevergeefs
maar de onmacht en de machteloosheid winnen het
keer op keer
van de ratio die ik in de uiteinden van mijn zenuwtoppen
nog steeds probeer te voelen
Behouden stampvoet ik
met mijn tenen op het zachte kleed
Niemand die mijn frustratie hoeft te voelen
als ik boos danwel woest
mijn ogen weer durf te openen
Ik weet dat je er nog bent
Lachend om mijn toneelspel
wat zich in mijn wereld volkomen in mijn hoofd afspeelt
achter gesloten gordijnen
Boos mompel ik wat en begrijp
dat deze tragedie wederom in een blijspel is veranderd
Ruzie is nog nooit
de bindende factor geweest
Dus stampvoet ik nog eenmaal
Heel hard op jouw teen
om het vervolgens toch maar goed te maken.

Jip

Geen opmerkingen: