Beroepsmatig

Beroepsmatig zou hij zeggen
dat het lichte van de ochtend
het schemer van het vroeger invallende duister
zou moeten doen vergeten
dat het gele kleurpalet
derhalve
dominant zou zijn
aan het vergrijsde van de mist
Hij zou spreken over
en uitleg geven aan
Hij zou het oranje roemen
dat het bruin doet vlammen
en de rode accenten in het geheel
maken de vaagheid die over ons valt draagbaar
Beroepsmatig zou hij smullen
van de herfst
Maar de schilder had er een hekel aan
om steeds maar nat te regenen

Jip

Oeps

Er echoot in mijn oren nog iets na
van onbedoelde woorden
De kern van waarheid is echter onmiskenbaar door de zaal gegoten
Men plukt onzichtbare pluizen
van het glad gestreken damast
En niemand spreekt
de laatst geklonkentonen
hebben alle andere intenties te niet gedaan.

Geschokt kijkt hij mij aan
terwijl mijn wangen rood kleuren
en zelfs mijn oren beginnen te trekken

Misplaatst voel ik mij
uit het veld geslagen misschien
maar in ieder geval vreselijk dom

Zo goed bedoeld dacht ik hem
 "Gefeliciteerd"
toe te fluisteren

Compleet ongepast op de begrafenis natuurlijk
maar als minnaar hoor je daar
ook niet te zijn.

Schip

Her begon met kleine steentjes in het water
lichte rimpels in het gladde oppervlak
Naar mate de dagen vorderden
Leken mijn stenen zwaarder te gaan wegen
en werden rimpels golven
Ergens dobbert op het grote vlak
Een boot vol herinneringen
Ik weet niet of ik moet blazen, wachten of hij terug komt of met volle kracht
de grootste stenen moet gooien
Het begin van wat nieuws
Is niet het einde van wat ouds
Ik hoef mijn schepen niet achter me te verbranden
zolang ik me maar bewust ben
van het anker dat soms onverwacht
wordt uitgeworpen

Jip

Warme wangen

Het wiebelt in mijn buik
Terwijl ik nerveus van links naar rechts wip
Vol afwachting kijk
Naar hoe de maan gaat
En de zon komt
Hoewel eind september we de zomer gedag kussen
En de herfst onstuimig binnen dreigt te komen
Heb ik warme wangen

Jip

Meer

Een samenraapsel van in elkaar gesponnen verwachtingen
En ver uiteen getrokken hoop
Laat zich langzaam zakken over mijn hoofd
Als een kleurige pruik,
hoewel wat warrig,
zingt het woorden van opluchting en angst in mijn oren
Het is goed dat de lange lokken mijn ogen bedekken
Ondanks alles dat ik krijg waar ik zo naar verlangd heb
Vrees ik nu meer dan ooit
mezelf te verliezen en te verstrikken
Ik werp mijn kleurige pruik af
Om hem naast me neer te leggen
En mij te verstoppen in jouw armen

Jip

Boze dagen

Het waren boze winter dagen
Dat zij aan zijn arm de wereld trachtte te bezien
En scheel leek te kijken
Misschien dat de roze bril
Zo langzaam aan wat scheef dreigde te zakken
Of dat de vlinders een willekeurige dierentuin
Hadden uitgezocht als tijdelijke verblijfplaats
Misschien had zij ze uitgezet
Het ware boze dagen vol onweer en regen
Hij zei dat hij van haar hield en het werd zomer

Jip

De avond

Rusteloos wandelt de avond door mijn kamer
wetende dat hij over enige uren
harteloos verstoten wordt
door een opkomende nacht
en daarna een ochtend en een middag moet wachten
tot hij mijn woonkamer weer tot de zijne kan maken
in de restjes van mijn licht
lijkt alles schimmig en onduidelijk
net zichtbaar maar niet echt
Ik zie hem gaan
handen op de rug
het hoofd gebogen
Ik fluister hem toe dat hij deze maanden
steeds vroeger mijn huis zal mogen betreden
Hij hoort het niet
Je kunt ook niet alles personificeren

Jip

Anders

Jij dacht
dat ik anders was
en terwijl ik
me nog af aan het vragen was
hoe ik anders moest zijn
en anders ook dan wat
Was jij al wat verandert
maar
omdat ik nog steeds dezelfde was
had ik dat
dus niet door.

Jip