Op zijn eigen pad
liep hij
rustig, haast sjokkend van stap naar stap
Steeds een pas achter haar
Uitzicht op heuvels, die hij nooit zou durven beklimmen
Haar rokken streelden al menig maal zijn benen
voordat hij toe gaf
Met zijn handen het zachte zij
tot een mengeling van kleuren maakte
en zij zich losmaakte
hem aan keek
haar rokken gladstreek
en haar haar
langs haar wangen liet vallen
Hij ontnam zichzelf het zicht
door zijn ogen te sluiten
als haar hand
langzaam zijn gevoel omsloot
En zijn hart in het hare klopte
Zonder haar rokken
was hij nog steeds een wandelaar geweest.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten