Je kende mij niet, toch noemde jij mijn naam
in alle kleuren die je kende
Je bespotte mijn ik
en je jammerde om mijn zijn
Je wilde zijn zoals ik was
en je verafschuwde dat ik bestond
In mijn licht zou jij een ander lijken
maar ik bleef mijzelf
Je vergat me, haatte me, bedacht me, maakte me
Je omarmde het idee en liet het los en keihard vallen
Je bedroog me en probeerde
meer dan eerlijk te zijn
Je kende me niet, maar wellicht beter dan ik zou willen
je weet niets van mij, maar meer dan ik weet
Ik bekijk jou, van afstand en lach
als ik je zie keren en draaien
om te zijn zoals ik ben
maar dan als je zelf
Mijn spiegelbeeld laat enkel zien
wie ik ben
in alle kleuren die jij kent
ben ik immers mij.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten