Onderweg naar huis

Voor me rijdt een Toyota, groot en vuil, die waarschijnlijk onbedoeld, contact zoekt met zijn mede weggebruikers.
Terwijl hij wildgebarend, en hij toch echt alleen in de auto lijkt te zitten, bochtjes maakt, op de volkomen rechte weg voor ons.
In mijn auto vervuild de nieuwe zanger van Di-rect mijn gehoor met een nummer over jong zijn, wat in mijn oren klinkt als iets wat een goed nummer had kunnen zijn, en omdat ook aan alle slechte dingen een einde komt en ik een mute knop heb, zwijgt hij daarna zalig.
Om ons heen, schuiven mensen geschrokken wat naar links of recht in hun baan, om zo de ongetwijfeld vriendelijk bedoelde duwtjes te ontwijken, en een anders onafwendbaar ongeluk te voorkomen.
Een zwarte Twingo zonder richtingaanwijzers, waarvan ik zo zeker wist dat deze standaard meegeleverd werden rechts van mij, zie ik in- en uitvoegen in gaten waarvan ze in mijn optiek helemaal niet bestaan.
En die hoogstwaarschijnlijk ook niet bestaan hadden als deze Twingo ergens anders had gereden.
Achter me mij nadert een voorheen wit exemplaar van iets dat zowel als klassiek als oud aangeduid kan worden,
ronkend over de lange snelweg voor ons, het geluid klinkt wat opportunistisch, aangezien ik twijfel of de teller tot de 110 kilometer per uur komt.
Dit belet de chauffeur niet om zonder te kijken, twee banen te wisselen waardoor de te grote, te dure en te snelle Mercedes, die iedereen links of rechts inhaalt, te hard moet remmen.
Voor mijn geestesoog zie ik hem, met de schrik in de buik vloeken, en kan ik hem niet echt ongelijk geven, hoewel beide beter hadden moeten weten.
Terwijl zij verder racen, kleuren de zwarte wolken van de uitlaat het bijna maagdelijk nog mistige doek over de wereld grijs.
De lome stem van Coldplay zanger Chris Martin heeft mijn mute knop doen ontdooien en terwijl ik met de onmogelijke partijen meeneurie, hoor ik in mijn achterhoofd,
mijn oudste kind het nummer van commentaar voorzien.
Hoewel ik alleen rij hoor ik haar mompelen, volgens mij is deze meneer niet gelukkig, en ik glimlach.
Mijn TomTom piept waarschuwend niet te hard te rijden, maar sinds ik achter deze groene Kia rijd heeft mijn teller de 80 ook niet meer gepasseerd en de dame voor me,
op leeftijd zou ik zeggen, maar waarschijnlijk rijdt ze nu haar leeftijd en als ik haast had had ik haar oud genoemd,
gaat vandaag ook niet meer harder rijden.
Een bonkend hardrocknummer heeft zich aangediend en verstoord mijn gedachten, ik geef gas.
Haal bijna zonder kijken een auto vol heerlijke studenten in, die naar mij zwaaien of ik het meest begeerlijke wezen op deze snelweg ben, dus zwaai ik terug en vraag me af.
Of de heer met caravan en kapotte voorruit, want die mag geen ster meer heten, even vrolijk is, maar zijn verbeten gezicht doet me die vraag snel intrekken,
heerlijk noch begeerlijk.
De verwarming in mijn auto heeft een aangename temperatuur veroorzaakt als ik na twee uur mijn straat in draai,
in het kleine gaatje voor de deur mijn blauwe bolletje parkeer en mijn benen losschud na 220 km rijden.
Goedemiddag buurvrouw, glimlacht mijn Spaanse buurman, met de drie veel te kleine, dikke en eigenlijk ook zeer lelijke hondjes.
Goedemiddag buurman.
Ik ben weer thuis.