Ik heb gehoopt mijn stenen in het water te kunnen gooien
Zodat de rimpeling zou vervagen en enkel ik zou weten
wat er zich onder het wateroppervlak bevond
Maar hoe ver ik ze ook gooide
en hoe zwaar ze ook waren
Ze bleven op mijn schouders rusten
In mijn maag hangen
En zij drukten keer op keer op de plekken die nog beurs waren
van de jaren die vergaan zijn
Die in plaats van rimpelloos
Mijn gezicht tekenden
Ik had meren kunnen vormen met de tranen
die als droge zandsporen mijn wangen kleuren
Maar die niet mijn twijfels weg konden spoelen
of het verdriet mee konden nemen
Ik heb gekeken naar de zwarte wateren
die aan mijn voeten knaagden
en mij keer op keer mee wilden trekken naar rustigere plekken
die veiliger leken dan de plek waar ik stond
Maar ik heb gekozen om mijn gezicht in de zon te laten warmen
en het zwarte water enkel mijn verleden te gunnen
Dus gooi ik elk jaar mijn stenen verder uit het zicht
in de hoop dat als zij boven komen
Ik allang vertrokken ben
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten