Met zijn hoed ver over zijn ogen getrokken
en een verbeten grijns om zijn lippen
trok hij, trots ten strijde
Vol hoop op alles wat hij lang geleden
had gekoesterd
maar misschien nog langer geleden
verloren was
Bij elke stoot wind stak hij zijn handen
dieper in zijn zakken
vuisten als lood
Zijn voeten verzwaard alsof hij
zand en steen mee moest slepen
maar verder ging hij
Moedig vond hij
dwaas vond men
Hij vocht oorlogen tegen vijanden
die allang de vijand niet meer mochten zijn
En streed met botte wapens
Ieder hoopte dat zijn hoed
hem van het hoofd zou waaien
Hij trok hem enkel
verder over zijn oren
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten