zaterdag 31 december 2011

Gelukkig nieuwjaar

Terwijl de grijze wolken de nieuwjaarsnacht
in ras tempo doen toesnellen
En de wereld onder mij zijn best doet de schrik
in mijn hart te slaan
Slaapt de zwart witte kater naast mij
Vol dromen over, ongetwijfeld, eten en verre tochten
Mijn oren gaan naar zijn gesnurk
Terwijl mijn ogen terug kijken
Zich af en toe vullen met de bittere tranen die elk volwassen leven
Meebrengt
Huil ik voor hem, die niet, nooit, krijgt wat hij zo verlangt
Huil ik voor haar, die vecht maar nooit lijkt te winnen
Huil ik voor hen die trachten, en niet weten wat zij moeten
Glimlach ik om hem, die mijn wangen kietelt met zijn baard
Glimlach ik om haar, die nooit verslagen scherp de wereld hakt
Glimlach ik om hen die steeds mijn dagen kleuren
Ik zou de uren af kunnen tellen
Tot de klok met zijn laatste klanken de nacht kleurt
En men met kilo's tegelijk de dertiende maand en het kruit verschiet
Ik kan terug kijken en weemoedig mij verzuchten nooit meer 31 te zullen zijn
Kan ik zeggen dat het nieuwe jaar mij gelukkig gaat maken,
Maar geen jaar maakt mij gelukkig
En geluk stel ik mij niet langer ten doel
Immers gelukkig zijn is niet wat ik wil worden
De voorwaarden aan ik scheppen
De omgeving moet er zijn
Maar zelfs de bittere tranen van het geweeste jaar
Smaakten af en toe zoet van geluk
Dus prijs ik mij
Een mens te zijn die geluk ziet waar het is
En niet langer hoef te zoeken daar waar het zijn kan
Ik wikkel mij in zijn armen en droom met de poes de wereld rond
Gelukkig jaar welke getal het ook hebben mag.

Hip

maandag 19 december 2011

Mis ik hem

Hij staat daar maar, zijn voeten te bestuderen
ogen steels omhoog geschoven
met zijn wimpers naar benee
Met zijn voeten scheef naar buiten
alsof hij steeds weg kan lopen
maar hoe hij ook zou proberen, niemand loopt met hem mee
Hij steekt zijn handen in zijn zakken
voelt zijn heupen door de stof
en zwijgt zijn dagen aan elkaar
Zo kruipt zijn leven steels voorbij
een dag na uur, of na seconde
maand, na maand, na maand, na jaar
Hij zou beter moeten weten
met zijn hoofd hoog geven
en een glimlach om zijn mond
Had hij allang geleden moeten zeggen
dat hij er was, en graag mee deed
aantonen dat hij bestond
Maar als een schim uit het verleden
is hij deel uit gaan maken
van het plein, het hek, de hoek
Toen ik opkeek van mijn plekje
was hij plotseling verdwenen
en ik merk, met ongenoegen, dat ik hem al even zoek
Ik mis die jongen met zijn ogen
en zijn zakken vol verhalen
met zijn ongesproken ongehoorde stem
Ik hoop dat hij zichzelf zal vinden
en zijn moed om terug te komen
Tot die tijd, blijf ik wachten, en oprecht mis ik hem

Jip

zondag 18 december 2011

Ondanks dat alles

Hoewel de tranen op mijn wimpers branden
en ik woest naar boven kijk
ze onder geen beding mijn ogen laat ontsnappen
Worden mijn wangen nat
Zelfs met mijn mond hard gesloten
breken gesmoorde snikken langs mijn lippen
Mijn hart maakt overuren
in een waanzinvolle strijd tussen
verdriet, onmacht en woede
Terwijl mijn haren langzaamaan lijken te smelten
onder de vulkaan van emoties
die langs mijn armen glijden
zich in mijn vuisten verzamelen
En onmachtig op mijn rug nestelen
Streelt hij mijn gezicht
lacht tegen mijn ogen
die zoveel woede spuiten
maar hij kent geen angst
Langzaam wiegt hij met vertrouwen
de golven uit mijn buik
de klappen uit mijn borstkas
en de twijfel uit mijn hart
Hoewel ik proestend weerstand bied
tegen alles wat ik niet ken
Zegt hij, dat hij me lief vindt
om alles wat ik ben.

Jip

donderdag 15 december 2011

Mijn wateroppervlak

Als een rimpeling over het wateroppervlak
trekken jouw woorden over mijn huid
Een klein spoor van verdeeldheid achterlatend
Onderweg naar daar waar zij zich zullen nestelen
Een mix van verwondering en hartstocht
maakt zich meester van het ongewisse brein
Waarna de volgende klokslagen ongetwijfeld binnen komen
als zijnde twaalf uur
het hoogtepunt der nacht
Vergeet me niet
mompelend in een eenzaam kussensloop
Als het jaar zal keren en jouw wereld
Voller zal zijn dan het bed waarin je slaapt
Tot die tijd echter
Huiver ik onder onuitgesproken beloften
En gedeelde kunsten
Hoe zuiverder het taalgebruik
Hoe harder de steen
mijn wateroppervlak raakt.


Jip

Het is als

Het is als een zoete vrucht
die je hongerig aan je lipppen zet
haast smekend om het plakkerige vocht
je mond binnen te laten sijpelen
Het vervult je met illusies
die de wereld prachtig kleuren
en doen verlangen naar hete zomers
waarin half naakte lichamen
zich schaamteloos
in te drukke winkelstraten
aan elkaar opdringen
Terwijl jij rustig kijkend
vanaf je plekje in de schaduw
je koelt met ijsblokjes en thee
Het omarmt je met een verlangen
dat onlosmakend verbonden lijkt te zijn
met een eenvoud van menselijk denken
en de waarzin die een aanraking tot stand kan brengen
zelfs gedachteloos een vinger
die speels je snaren speelt
als ware je de belichaming
van een duur instrument
Het bevat je als een ellenlange zin
met meer woorden dan je geest bevatten kan
maar uiteindelijk
meer brengt, dan een punt.

Jip

woensdag 14 december 2011

Ik wilde zo graag van je houden

Ik wilde zo graag van je houden
dat ik mijn schepen heb verbrand
om op jouw vlot te wonen
Dat ik mijn stem haast had verpand
om naar jou te luisteren
en het zingen van jouw zee
Ik wilde zo graag van je houden
maar jij vond het geen goed idee

Ik heb de deur dus dicht getrokken
mijn stoute schoenen aan gedaan
om zachtjes bij je weg te lopen
en ik ben niet blijven staan
Nu schrijf je mij gedurig brieven
dat je van me houden wil
ik denk dat het idee me aanstaat
Maar ik hou me nog even stil

Ik wilde zo graag van je houden
dat ik mijn wereld zou ontbollen
om op jouw vlak te wonen
Dat ik mijn adres voorbij zou hollen
om achter je aan te gaan
Met de golven van jouw zee
Ik wilde zo graag van je houden
maar jij zei steeds maar nee

Dus heb ik niet naar je gekeken
hoewel ik je gezicht kan dromen
en heb ik de deur op slot gedaan
zodat ik niet bij je kan komen
Nu schrijf jij mooie gedichten
dat je van me houden zou
En vind ik het vooral jammer
dat je dat eerst niet wou

Ik wilde zo graag van je houden
dat ik mezelf haast was verloren
Ik denk dat ik nu vooral
bij mezelf heel graag wil horen.

Jip

Het is

Het is niet af
het is niet klaar
het is niet over
en niet goed
Hoe graag je ook zou willen
met je haren in de wind
een glimlach op je wangen
en je ogen naar het licht
Het is niet mooi
het is niet netjes
het is niet gaaf
en niet goed
Hoe hard je ook wilt schreeuwen
met je handen in je zakken
je hakken in het zand
en je oren vrijwel doof
Het is niet anders
het wordt niet beter
het is maar zo
en een feit
Sommige dingen
daar kun je tegen schreeuwen
tegen slaan en schoppen
maar veranderen doen ze pas
als jij verandert.

Jip

Zinnen maken

En dan terwijl mijn vingers tikken
en ik woorden zoek
in de achterkamers van mijn hoofd
niet eens om iets te zeggen
Maar enkel om te schrijven wat ik denk
concludeer ik zonder enig omhaal
dat ik feitelijk niets meer denk dan ik tik
zolang mijn vingers gaan
maak ik zinnen
zolang ik zinnen maak
blijf ik denken
als een van de twee stopt dan.......

Jip

maandag 12 december 2011

Houden van

Zijn voeten steken vanaf de helft van zijn kuiten
onder het overduidelijk
veel te korte laken uit
Hij rilt, terwijl zij zich behaagelijk in haar kussen draait
Tot aan haar oren zich de deken tot zich maakt
en daarna zacht haar billen naar achter duwt
ten einde ook die te verwarmen
Hij staart nog wat verdwaasd naar zijn sokken
die te ver, o zo te ver, buiten bereik hun heil hebben gezocht
en het haastig uitgetrokken tshirt lacht hem
binnen gezichtsveld uit,
Hij laaft zich aan haar billen
die als een kachel langs zijn buik glijden
en trekt zijn voeten in
Slaat zijn armen drie maal om het veilige wezen
dat zijn bed in neemt
zijn kussen steelt
en zijn deken claimt
Om haar vervolgens liefdevol over de haren te strijken
en te glimlachen
Misschien is het wel liefde
misschien weet hij niet beter
Terwijl zij moppert trekt hij
de dekens naar zich toe
Zij rolt wel mee
waarschijnlijk
Houdt zij evenveel van hem.

Jip

En daarna

En uiteindelijk zwegen zij allemaal
de wijze en de domme
om het even
stonden zonder woorden elkaar aan te staren
Vertwijfeld dacht men
dat de uitgesproken klanken
in de ruimte
een onnavolgbare leegte zouden achterlaten
maar niets was minder waar
De ruimte was vol
vol met verwijten
bezwaren
twijfels
en spijt
En iedereen zweeg
terwijl de stilte op hun schouders drukte
en men enkel nog schuifelende voeten
over het hoogpolig tapijt hoorde gaan
Een enkel woord
wat zo hard voor mijn ogen in duigen viel
en waar niemand nog
een repliek op kon bedenken
Zo draaide zij zich om
en vertrok
een menigte achterlatend in een
alles omvattende zwijging
Misschien
had zij gezegd
Misschien
en daar was alles mee gezegd.

Jip

donderdag 8 december 2011

Pijn

Woorden als hamerslagen op naakte huid
Jij kent mijn pijn niet, mompelt zij
Hij knikt, dit is de waarheid
die omgekeerd evenredig
evenveel bestaansrecht heeft
Zij noemt de warme tranen op zijn wangen druppels
In zijn wereld regent het onophoudelijk
Daar waar geen paraplu zijn gezicht droog kan houden
ziet zij enkel het einde van zijn buien
En laat zij vervolgens haar eigen onmacht donderen
over een eenzaam verloren gevecht
wat nooit gewonnen had kunnen worden
omdat de deelnemers allang begrepen hadden
dat zij met spoken vochten
Hij ziet haar enkel vechten met schimmen van wat was
of had kunnen zijn.
Maar onlosmakelijk zijn de gezwegen woorden
die uit hun ogen druppen als zij elkaar aankijken
Terwijl zij opbieden in hun gezamelijke twist
tot het grootste lijden
In deze rekensom van ongelijken kan men enkel tot een
eindeloze decimaal besluiten
Hoewel pijn een universeel woord, dan wel begrip is
doet de invulling en beleving van het woord
de een sidderen en huiveren
waar de ander verlekkert zijn woorden zoekt om deelgenoot te maken
Woorden als hamerslagen op mijn naakte huid
voelen anders dan de woorden, die ik op de jouwe spelde.

Jip

donderdag 1 december 2011

Slechts je ogen

Ik ken je stem noch je naam
alleen je ogen staan als uitroeptekens in mijn zinnen
Beminnen zou ik je, als ik zou weten hoe je lichaam voelde
Hoe je mond de mijne zoeken zou
als ik zou glimlachen
En langzaam langs mijn droge lippen
zou je woorden spoelen
Weekmakende tederheid en
terwijl de wereld om ons heen verhardde
Spraken wij met tongen vol begeerte
en ogen vol passie
Vragende handen die zinnen maakten op naakte huid
tijdens menig discussie over welk te volgen pad
Regendruppels langs mijn armen, zouden mijn dijen vinden
en vervolgens plassen rond mijn voeten maken
waarin jij dansen zou
en zou genieten van de ziltheid van mijn tranen
Om daarna mijn zoetheid te vergroten
in een ogenblik vol plezier en vrijheid
Moe gesproken zouden wij
de lakens kreuken

Maar ik ken slechts je ogen

Jip

Als het donker wordt

Daar waar ooit buiten was, een boom, een dak, een vogel
Is nu enkel nog zwak verlicht zwart
Geluiden en stemmen
Schimmen van de voorbij gegaane dag
die mompelend hun ritmes vervolgen
Leeggestampte lichamen die hoorbaar op een bank
een tweede leven beginnen
en een schetterende tv die het denken onmogelijk maakt
maar twijfelachtig is of het anderzijds gewenst zou zijn.
Daar waar ooit zomer was, een glas, een tuin, een vijver
Is nu enkel nog flets verlicht zwart
Katten en poezen
Restanten van vergeten feestjes
die nu hossend hun weg binnen zoeken
Opgewarmde wangen die gloeiend in een koffie kop
een rode kleur opzoeken
en lege wijnglazen die conversatie op dit tijdstip leeg maken
en raadselachtig is of het duidelijker zou kunnen worden

Daar waar eerst een toekomst was, een heden en een verleden
daar is nu enkel zwart
Voor mij en achter mij
is niets anders dan de aanstormende nacht
en dus moet ik genoegen nemen met dat wat ik nu heb
Dat is de kunst
dat is altijd de kunst.

Jip