De kopjes van het onafgemaakte gesprek
staan nog op tafel
evenals de koekjes die verzoening hadden moeten brengen
met hun zacht zoete smaak
Het tafellaken laat sporen na
van afgeveegde handen
en gebalde vuisten
Op de grond nog scherven
van wat ooit een koffiepot
zou zijn geweest
Als zij de wereld anders had gezien
en hij zijn woorden minder raak gekozen
Eindeloos hadden zij gezeten
gezwegen en gedacht
Totdat hij sprak
zij opstond
en hij achterbleef
een gekreukt laken en scherven aan de andere zijde
en een omgevallen stoel
als enige getuige
van wat ooit
een gelukkig huwelijk was.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten