Als een rimpeling over het wateroppervlak
trekken jouw woorden over mijn huid
Een klein spoor van verdeeldheid achterlatend
Onderweg naar daar waar zij zich zullen nestelen
Een mix van verwondering en hartstocht
maakt zich meester van het ongewisse brein
Waarna de volgende klokslagen ongetwijfeld binnen komen
als zijnde twaalf uur
het hoogtepunt der nacht
Vergeet me niet
mompelend in een eenzaam kussensloop
Als het jaar zal keren en jouw wereld
Voller zal zijn dan het bed waarin je slaapt
Tot die tijd echter
Huiver ik onder onuitgesproken beloften
En gedeelde kunsten
Hoe zuiverder het taalgebruik
Hoe harder de steen
mijn wateroppervlak raakt.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten