Hoewel de tranen op mijn wimpers branden
en ik woest naar boven kijk
ze onder geen beding mijn ogen laat ontsnappen
Worden mijn wangen nat
Zelfs met mijn mond hard gesloten
breken gesmoorde snikken langs mijn lippen
Mijn hart maakt overuren
in een waanzinvolle strijd tussen
verdriet, onmacht en woede
Terwijl mijn haren langzaamaan lijken te smelten
onder de vulkaan van emoties
die langs mijn armen glijden
zich in mijn vuisten verzamelen
En onmachtig op mijn rug nestelen
Streelt hij mijn gezicht
lacht tegen mijn ogen
die zoveel woede spuiten
maar hij kent geen angst
Langzaam wiegt hij met vertrouwen
de golven uit mijn buik
de klappen uit mijn borstkas
en de twijfel uit mijn hart
Hoewel ik proestend weerstand bied
tegen alles wat ik niet ken
Zegt hij, dat hij me lief vindt
om alles wat ik ben.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten