Ingekleurde plaatjes lijken het,
met bekende gezichten die,
al veel te lang een andere kant op kijken.
Mij aanstaren terwijl ik probeer
om een mozaiek van de brokstukken te maken,
en deze in een lijst,
achter de deur wil hangen.
Stukken van lang geleden,
met de hand gesponnen draad.
Hangen meningeen, naar verwachting, in de ogen
en daar waar er stukken,
niet langer hun plaats kennen.
Wordt kwetsbaar gaas zichtbaar,
in plaats van kleurige tekeningen.
Hoofdschuddend lijken zij,
af te keuren, dat wat ik al zo lang,
probeer te maken.
Zonder zelf te zien.
Dat is hun handgeweven kleed,
de scheuren groter zijn,
dan het geheel,
dusdanig dat mijn mozaiek.
Van een lang vergeten ideaal.
Meer kans tot overleven heeft.
Dan het gescheurde wandkleed.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten