Waar zijn de dagen dat ik met rode wangen de zon trachtte te kussen
en mij enkel zorgen maakte over verbrandde lippen
Waar ik mijn lichaam in de rivier baadde en vervolgens
mij op de harde rotsen laafde
Waar zijn de nachten dat ik danste op de sterren
en de maan mij enkel tegen het hoofd stootte
Waar ik mijn dromen kon beleven als zijnde sprookjes dan wel nachtmerries
en mij in de ochtend wakker schudde
Waar zijn de tuinen die mijn neus verwenden met een geurenpalet als duizend
die mijn ogen bewonderen als zijnde prachten
en die mijn haren zouden weerschijnen
in een matflets kleurenpatroon
Waar zijn de uren dat ik moedeloos voor me uit keek
naar je wilde lachen maar enkel huilen kon
Me in je armen zou storten maar
je enkel van me afduwde
Waar zijn de minuten waarin ik je passie beloofde
na een samenspraak van onnodige woorden
Waar is de wereld die ik kende
toen ik nog jong en te naief was
Waarschijnlijk in de boeken die ik nooit heb durven lezen
Maar in de lessen die ik leerde
stootte ik meningmaal mijn hoofd
haalde mijn rug en armen open
en scheurde mijn buik om te krijgen wat ik zocht
Geen minuten of uren
hoewel ik je altijd nog wegduw
maar ook steeds weer op zoek
Zo loop ik nu over witte ronde kiezels
die mij doen denken aan de dagen, de nachten en de tuinen
om vervolgens mijn gedachten in jouw handen te leggen
en stil in slaap te vallen.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten