Zo moe was zij,
haar ogen als kleine spleetjes
aanschouwen het tanende daglicht
Zo stranden avonturen
in een mengeling van opgave
en uitputting
Ze bekeek de wereld
nu vanuit een ander standpunt
Steeds lager en lager
het zwart verlengde minuut na minuut
zijn alles overheersende aanwezigheid
Zij mompelde nog, woorden die geen meer verstonden
zij dacht nog, dacht zij,
maar als men droomt, denkt men
niet langer
dan is men
in slaap.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten