Zijn onnozelheid blijft mij vertederen
Als hij onhandig frummelend op mijn rug
Probeert los te maken wat hij voelt
Als hij mijn haren streelt en misschien stiekem
Diezelfde haren de Zijne maakt
En deze meesleept aan zijn bruusk horloge
Als hij de thee, die heet maar niet zo heet
In je handen duwt, het boek negerend wat die plek beheerste
En middenin een lang doordachte zin
Vol emotie en lading een mop probeert te maken
Die kant nog wal maar wel zijn lachspieren raakt
Hoe hij opschept en daarmee
Wangen rood van iedereen maar nooit de zijne
Maar je vergeeft hem
Met een glimlach als je denkt aan al die keren
Dat jij ook zo imperfect mocht zijn
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten