zondag 25 september 2011

Mens ga

Schurend lijken mijn voeten wegen in te slijten
Mijn hakken schijnen het klikken te zijn verleerd
op hun eindeloze toch die nergens lijkt te komen
Heen en weer, als een gekooide tijger
zwiepend met een opgewonden staart maar nooit onderweg
Met mijn handen in mijn zakken
alsof ik mijn eigen heupen wil bewegen
hun doorgaan de ritmische beweging te stoppen
Stap, stap, stap, als een metronoom
zonder vaart te minderen, volhardend, niet te stoppen
Knipperend met mijn ogen die de zon proberen te keren
Mijn wangen die het blozen te lijken zijn vergeten
Wit en rood, als een nog niet volmaakte aardbei
kleurend van zon, maar zonder enige vorm van emotie
Zo vallen tranen over lang vergeten woorden
over gevoelens die geen naam meer kunnen hebben
omdat ze zo lang zijn uitgesproken en verzwegen
over mijn wangen
Met mijn voeten sloffend in het zand, mijn handen in mijn zakken
en mijn gezicht richting de zon
Huil ik mijn leven bij elkaar
Zeeen onder mijn voeten,
Het zout bijt dieper in de wonden dan men ziet of zou verwachten
Ik recht mijn rug
Nogmaals
en maak een glimlach
bekijk het slijten van mijn hakken
het doorhangen van mijn zakken
en besluit te gaan
Laat de tijger los, de metronoom voor wat hij is en de aardbei kleuren
Mens droog je tranen en ga
wie niet durft te gaan en blijft dralen in zijn zonden
Heeft geen kans immers om te leven.

Jip

Geen opmerkingen: