Hij staat daar maar, zijn voeten te bestuderen
ogen steels omhoog geschoven
met zijn wimpers naar benee
Met zijn voeten scheef naar buiten
alsof hij steeds weg kan lopen
maar hoe hij ook zou proberen, niemand loopt met hem mee
Hij steekt zijn handen in zijn zakken
voelt zijn heupen door de stof
en zwijgt zijn dagen aan elkaar
Zo kruipt zijn leven steels voorbij
een dag na uur, of na seconde
maand, na maand, na maand, na jaar
Hij zou beter moeten weten
met zijn hoofd hoog geven
en een glimlach om zijn mond
Had hij allang geleden moeten zeggen
dat hij er was, en graag mee deed
aantonen dat hij bestond
Maar als een schim uit het verleden
is hij deel uit gaan maken
van het plein, het hek, de hoek
Toen ik opkeek van mijn plekje
was hij plotseling verdwenen
en ik merk, met ongenoegen, dat ik hem al even zoek
Ik mis die jongen met zijn ogen
en zijn zakken vol verhalen
met zijn ongesproken ongehoorde stem
Ik hoop dat hij zichzelf zal vinden
en zijn moed om terug te komen
Tot die tijd, blijf ik wachten, en oprecht mis ik hem
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten