Op een been heb ik gedacht
de wereld aan te kunnen
Mee te kunnen lopen
zodat niemand zou zien
Mijn wankele stappen
zouden
Ingeterpreteerd worden
als op gewekte huppen
die elke dag verwelkomden
Maar zelfs als men
mijn onzekere stappen niet zou zien
Mijn andere been niet zo missen
dan nog
Zagen zij de tranen in mijn ogen
de broze plekken op mijn lichaam
die van klein
het blanke vel overnamen
en hoorden zij de twijfel in mijn stem
Misten zij mijn been
wat altijd in het huis was
waar altijd een ketting aan liep
die altijd verzwaard was met verwijten
Op een been heb ik gedacht
de mensheid te omzeilen
door glimlachend mijn dagen
als normaal te denken
Nu ik op twee benen loop
mijn voeten stevig op de grond
Zie ik pas
hoeveel ik
Niet heb gelopen.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten