En zo stonden wij tegen over elkaar
de armen gekruist
ogen als kooltjes
en terwijl wij elkaar gezwegen,
en niet gezwegen,
woorden toeschreeuwden
Leken er golven te zijn ontstaan
In mijn boot op onze rustig kabbelende zee
waarop ik dromerig mocht varen
Nog jaren hield ik mij,
soms met een, soms met twee handen
vast aan de stevige mast.
Maar toen die ook begon te bezwijken
onder de buien die uitgestort werden over mijn bootje
En ik,
vol angst raakte
Bang het dek afgezwiept te worden in slagregen of donderklap
Terwijl het zeil mij menigmaal over de ogen viel en de kust
voor mij,
onvindbaar werd
Dreef ik steeds verder af
Dat was het moment
Hakken in het zand en anker uit
gekruiste degens en armen
Niet langer zou ik vasthouden,
loslaten zou ik, met een klap....
viel het doek en de deur
Hoewel ik nooit gedacht had er te komen
was de opluchting om te gaan
groter dan het schip dat ik op gaf
Met gekruiste armen bezie ik ons, mijn, het slagveld
De gewonden staan weer recht
niet ongehavend, ongeschonden maar trots
Zij bouwen nieuwe boten
om zeeen te bevaren
Dit maal met reddingsvest.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten