De sterren in de nacht schijnen een diffuus licht op het water dat onder mij ligt
De maan verschijnt haar stralen aan de eenzame wandelaar die zoekt noch vindt
Ik stel mij perfect de wereld in tweevoud
Gespleten in persoonlijkheid maar gebonden in windselen
Was niet de laatste wolk die de zon aan de aarde onttrok
dan was ik wel de laatste der engelen die een blik wierp op wat fout ging
Naamloos zwerf ik door een wereld die zwartkleurt als pek
maar toch ligt als lucht het wezen door klieft
Ik vraag mij af de nacht aan mijn voeten
wanneer het ochtendlicht zal breken.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten