Ik til mijn voeten van het zandpad
de sporen die ik nalaat
voelen niet langer als de mijne
mijn voeten zwaar
als in gehard beton
toch loop ik enkel
langs de kustlijn
onderweg naar nergens meer
Sloffend heb ik
eeuwen gelopen
zo lijkt het
nu ben ik enkel nog
een eenzame wandelaar
tussen de honden en de meeuwen
die een spel spelen
van pak me dan
en zie me dan
Ik ga,
ik ben,
ik wandel,
mijn voeten hoog in de lucht
De wolken wil ik kussen
tot de zon mijn wangen brandt
Maar ik zit vast
aan mijn pad
langs de kustlijn
onderweg naar nergens
Misschien sla ik morgen
gewoon maar eens af.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten