Uit de wind

Op haar huid waren de schaduwvlekken
allang verdwenen
Haar tranen waren niet langer
een opgedroogd spoor van zout
Maar drie jaar van wind
had zelfs het zout weg kunnen blazen
Haar ogen draaiden niet meer
de weg van de minste weerstand
Haar voeten bestonden weer uit meer dan teen

Zijn harde woorden klonken
niet langer in haar oren
Zijn onmacht werd niet langer
haar ten laste gelegd
Zijn vragen waren niet
de antwoorden die zij niet had
en de wereld kende meer deuren
dan de zijne

Maar de schimmen blijven
zij vlechten zich in haar haren
zij bijten achter haar ogen
en spreken in haar hoofd
hoe hard ze ook blijft zoeken
naar de stilte die is beloofd
De drum op haar vel
die als strak gespannen elastiek
ritmiek bepaald in mening gesprek
klinkt nog na in haar oren
Nacht na nacht draait zij zich
wentelend in de angst
Nu zij niet langer daar is
om dat van wat van haar is
uit de wind te houden.

Jip