Geruisloos vallen de dikke vlokken in mijn haar
ze plakken aan mijn wangen
en ze smelten in mijn nek
Mijn handen kruipen steeds iets verder
weg in mijn jas
Vol overgave probeert de wind
tot mijn huid te komen
zodat er plekjes onwaarschijnlijk
koud zullen worden
Uit mijn ooghoek zie ik
hoe de wolken boven mij
zich nog wat dichter naar elkaar bewegen
en ik denk
dat zij het waarschijnlijk
ook wel koud zullen hebben
Met ferme stappen
loop ik door het steeds witter wordende
november land
De Sint, de kerst en wij
vinden het allemaal niet erg.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten