Samen liepen zij
gearmd over de natte straten
het zwakke licht van de maan
gereflecteerd in het glinsteren van
aanvriezende druppels
Zij angstig bang om te glijden
Hij met vaste tred
de ogen vooruit en de blik op oneindig
omdat het straks beter zou worden
Onderweg naar
wie weet waar
Al zo lang
dat ze het ijs onder hun voeten
weg zullen voelen smelten
Nooit aankomend
maar altijd reizende
Hoop en Angst
altijd zoekend
naar een plek om zich,
voor even,
te nestelen.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten