Verdwaalde zonnestralen kussen de nog koude grond
wat verveelde vogels fluiten een meerstemmig concert
een lentewind rukt speels aan de opkomende kopjes
en de bloemen doen hun best te blijven staan
Overal lijkt een loomheid op te komen
als de zon haar stralen meer kracht durft te geven
een rode kat strekt traag haar poten
terwijl de muizen onder de haag hun kopjes wassen
vandaag even niet
Terrassen stromen vol, met
wanhopig hopende, jonge, mannen
die vanachter zonnebrillen,
of vanonder te lang gedragen petjes
speuren naar het naakte vlees van dames benen
Terwijl de wereld ontluikt in het lentelicht
en trots zijn energie steekt in het wakker worden
om zich vervolgens neer te leggen bij de
bijna goddelijke warmte die de winter zo mist
Kijkt hij uit het raam
dikke druppels stromen langs de binnenzijde van het glas
Zelfs lente kan hem niet meer redden
van de zwarte kolken die in zijn hoofd
elke gedachte meenemen naar
een oneindige stroom van niets
Zo graag had hij meegewalst op de kleuren van de seizoenen
echter leeft hij al jaren
in de herfst van zijn leven,
wachtend op een versteenende winter,
die gezien zijn leeftijd,
nog jaren op zich kan laten wachten
Zo zakt hij terug op de bank,
die de vorm van zijn vergeten lichaam als een mal omhuld
ooit als jongeling geboren moeten worden
maar oud ter wereld geworpen
"Wat zonde" zucht hij.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten