De grijs zwarte weg die mijn voeten doet kleuren
uur na uur, steeds verder weg
de bomen fluisteren
al minuten lang
dat ik de afslag neem
die zij vermijden
Trots stap ik door
mijn keuzes de mijne
zodat goed of fout
niet langer een keuze is
Hoewel de kleur van mijn wangen
lichter is
dan de vlekken op mijn armen
Hoewel mijn rug soms
bijna breekt
onder de onzin die ik meeneem
Loop ik verder
trots mijn hoofd omhoog
souvenirs van een verloren reis
Onderweg ben ik gestopt
omdat ik niet langer de route mocht bepalen
aan mijn haren meegesleept
naar daar waar ik niet zijn wilde
Nu stap ik door
de bomen schudden hun hoofd
zij zouden het niet doen
Maar dat geldt voor zo veel dingen
die bomen niet doen.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten