Ik kijk langs de eindeloze dagen
die over gaan in nachten
die hun weerga niet kennen
Niets van het alles staat
in een donker gekleurd licht
maar alles wordt bekeken
door een licht getinte bril
Hoewel ik mij soms verplicht voel
om de minuten in de uren te tellen
die ik verdoe in ontelbare momenten
van zijn en verdwijnen
in de massa van mijn gedachten
Als ik wakker wordt uit dagdromen
die de nachten niet durven te voeden
Als ik opsta om de zon te begroeten
en deze mij lachend terug roept
Wanneer de nacht mij omarmt met een simpelheid
die hard kan overkomen
in de ogen van een onwetende
maar die voelt voor wie mij voelt
als een bad van warme watten
Als ik de wereld bezie
soms complex en soms in eenvoud
als ik bekijk hoe men lijdt
in de hoop het lijden tot doel te maken
en niet de weg er heen
Dan zit ik
met mijn voeten over de rand van het grasveld
Mijn haren te tellen
hopend dat momenten
van eenzaamheid mij raken
en het pure ongeluk over mij heen storten
Om met hen te kunnen gaan
Dan tel ik de golven die mij
jaar na jaar overspoelden
totdat ik in slaap werd gewiegd door hun monotoon gedein
Ik klaag enkel nog
Om mijn bestaan te rechtvaardigen
Maar de dagen en de nachten rijgen zich
als een mooi gevormd verhaal
Ik wacht nog op de plottwist.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten