De weg kronkelt al dagen langs mijn voeten
Over mijn tenen buitelt hij
een als een vreemde
links naar voor achter rechts en terug
Ik kijk met vermoeide ogen
naar het onbegrijpbare pad
dat zich spint langs mijn lichaam
Als ik mopperend tegengas probeer geven
En rechtuit tracht te lopen
plakken mijn voeten in het zachte mos
dat zich keer op keer naast het pad weet te nestelen
Vol onbegrip plaats ik mijn voeten
Daar waar het zwart zich woestkolkend
onder mij weet te wringen
En probeer ik te volgen dat wat opdringt als zijnde het juiste pad
Steeds trager ga ik lopen
Willoos zijn ten op zichte van
de weg die je leven lijkt te zijn
Is zoveel moeilijker dan men denkt
Uiteindelijk kiezen we allen
Liever het juiste pad zelf
Bij elke kruising
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten