Als een tak in mijn handen
langzaam laat ik mijn vingers
langs het dode hout gaan
ieder plekje tot in precisie bevoelend
Elke knoest ken ik
mijn vingers hebben elke bocht geraakt
Ik heb gekoesterd dat wat ik
kwetsbaar in mijn handen houd
Dichtbij mij gedragen
omdat ik bang was dat het breken zou
voorzichtig de woorden
van liefde erom heen gelegd
Elke aanraking een vorm van tederheid genoemd
Vol moed neem ik nu
dezelfde tak in mijn handen
Ik voel hoe mijn vingers zich
rond het ronde hout krommen
Ieder plekje voel ik weer
hoe broos het kraakt
als de curve steiler wordt
Voorzichtig laat ik de schors
buigen onder zachte druk
geen woord meer zal ik verspillen
Wanneer ik mijn ogen open doe
Zal een zacht doch oorverdovend gekraak
een einde maken aan alles
En zal ik enkel nog aan je denken
als gebroken resten verrot hout.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten