In de lichte morgenregen sla ik mijn armen om
het laatste dat nog warm schijnt te zijn
De wegen dansen onder mijn voeten vandaan
om vervolgens ritmeloos te verdwijen aan de horizon
De nacht was als een klamme deken
die mijn rusteloze lichaam geen rust kon schenken
De waarheid dreef een wig in de eeuwigheid
de leugen kon hem niet meer lijmen
Omdat eenzaamheid soms een slechtere raadgever is
dan jaloezie en zij beide fluisterden in mijn oor
Om alles dat de wereld kleiner maakt
en omdat de dakplaten het licht dempen
Ik rende weg van alles wat ik kende
dagdromend van nachtmerries die veranderden in woeste paarden
Niemand zou mij redden van deze kans
Verwart laten de letters op het papier de lezer zien
dat niets is wat het lijkt omdat het het niets lijkt te zijn
De grote voeten van het lot
laten stappen achter die ik niet kan volgen
Ik ben te klein om dit leven
in goed gevolg te laten volstaan.
Woordeloos
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten