Verdriet

Vergeet nu maar de dagen
waarin de zon je haren kuste
maar je ogen regenbuien over je voeten uitstortte
Waarin de stormen in je hoofd
zo raasden dat je oren
langzaamaan hun functie leken te verliezen
Ik heb je handen gepakt
en je wangen gestreeld
Je tranen gedroogd met de panden van mijn oude jas
om deze daarna op je kapstok te hangen
voor hergebruik
Het zout op de vloer van de smalle gang
liet paden achter
later
op de houten vloer in de keuken
Uitgesleten paden, waar jij je voeten langs sleepte
tijdens eindeloze kopjes thee

Vergeet nu maar de dagen
waarin de schone schijn niet meer was
dan een opgepoetste spiegel
waarin je niet meer dan glimlachen kon
en vervolgens
een dikke deken om je schouders sloeg
om je te beschermen tegen je eigen kou

Ik heb mijn best gedaan
om je te beschermen en te begrijpen
Maar het leek meer jouw intentie
om mij te begrenzen en te beperken

De zon schijnt
voel ik op mijn natte wangen
Ik besluit vandaag om nooit meer
Zo verdrietig te zijn.

Jip

Spoken

In de kilte van de nacht tel ik mijn spoken
een voor een vinden zij hun weg
langs talloze zenuwknopen
Rillend wacht ik
tot zij hun weg vervolgen
Mijn raam uit
onderlangs de deur
Maar vaker nog
kruipen zij tussen de lauwwarme lakens van mijn bed
En vind ik ze terug
als ik wakker word in de vroege ochtend
Plat en levenloos realiseer ik mij
dat mijn spoken bestaan
omdat ik ze laat vliegen

Spoken

Vertrek

Dag heerschap met je scherpe nagels
onbarmhartig zet je ze mij
ongewild in de rug
Diepe krassen op een wit laken
rode vlekken sijpelen langs het slap katoen
En jij, je lacht
wellicht om je daden van onfatsoen
of je gedachten van ongenaakbaarheid
Vol glorie sta je voor me
Nog altijd ongewenst
en dus draai ik mijn hoofd
En wendt mijn blik tot mijn voeten

Dag heerschap met je scherpe nagels
Hoewel je denkt dat je me nog zo vast hebt
ben ik in weze al jaren lang weg

Jip

Storm

Loodzware regendruppels lijken met donderend geweld op mijn hoofd te kletteren
ze verstommen elk geluid
en om mij heen lijkt men mime te spreken
Ik kijk
en zie
Ik knik
of schud
Afhankelijk van wat mijn ogen juist achten
Maar om mijn oren raast een waterval
waar geen paraplu tegen op gewassen is
En zelfs mijn kniehoge lieslaarzen
vullen zich vrij onvrijwillig met ijskoud water
Zo ril ik mijn eigen regenbui door
Met mijn vingers ferm in mijn oren gestoken
probeer ik te overkomen wat mij overkomt
Hoewel ik nooit zal zeggen dat ik part noch deel heb
regent deze bui over mij uit alsof ik de goden heb verzocht
Als ik na uren snikkend ook warme druppels over mijn wangen uitstort
houdt hij zijn handen boven mijn hoofd
en droogt met zijn klamme lippen mijn tranen
Zachtjes zal hij op me mopperen met een glimlach op het gelaat
Ik vecht al jaren alleen tegen mijn wolken
Terwijl hij allang weet
waar ik mijn zon verstopt heb

Als de storm om mij oren
en op mijn hoofd verstilt
Hoor ik enkel nog wat woorden
van de mimespelers om mij heen
Die wonderwel
ook met geluid
zeer onnozel blijken te zijn

Jip

Per ongeluk

Misschien dat er in de eeuwigheid
zoveel mensen zijn geweest
Die wisten wat ze deden

De waarheid is waarschijnlijk
dat de meeste van de mensen
ook gewoon weg maar iets deden
wat per ongeluk goed uitpakte

Het verschil zit hem voornamelijk
in het feit
dat zij goed waren
in zichzelf voorhouden
dat per ongeluk
niet in hun woordenboek staat
Terwijl bij jou
op pagina een al staat geschreven
Sorry! Dat deed ik niet expres.

Jip

klein balletje

Het kleine balletje groeit langzaam
tot een niet te negeren gevoel
en als ik met mijn hand
probeer te voelen wat ik niet kan zien
komt onherroepelijk reactie

Af en toe negeer ik
want ook al worden kleine balletjes groot
met je ogen dicht
en je handen op je rug
kun je net doen als of er niets is
was en komt

Dus draai ik af en toe
gewoon even mijn rug
naar mijn spiegelbeeld
en is het kleine balletje
wat langzaam groeit
niet meer dan besef

Ik wacht nog even
totdat het kleine balletje
wel moet ontploffen

Nachtblind

Hoewel ik weet
dat buiten een witte wereld wacht
opgesierd met plat getrapte vlakken
die glinsteren in een opgewekte maan
Het ijs tinkelt af en toe tegen mijn langzaam opwarmende ruiten
en tocht kruipt door de kieren naar binnen
Ik weet dat het winter is
en hoe de wereld buiten
zich allang heeft ontvouwen als een gemiddelde kerstkaart
Zonder de bijbehorende bomen, kaarsen en ballen.
Zie ik van dat alles helemaal niets
Als de stroom uitvalt
is voor mij de wereld
zwart met zwarte vlekken
wel zo rustig