In een kooi
waarvan de tralies zo ver wijken
dat ik er uit zou kunnen lopen
als ik zou willen
Sta ik met mijn eigen handen
om mijn nek gewrongen
en mijn voeten
in zelf gegoten beton
Zo staar ik met gesloten ogen
door de afgeplakte ramen
Niet zo eens zo zeer angstig
voor wat er buiten is
ver buiten mijn gehoor
en gezichtsveld
Maar vastgesmeden aan het geen
mij bindt met mijn kooi
Ontsnap ik aan het licht
Het licht dat alle onvolkomend heden
een voor een uitlicht
Waardoor de walging enkel groter worden zal
en zo mijn kooi zal verkleinen
Ik ben niet bang
zo neem ik mij voor
om te vallen of te struikelen
En neem mijn handen van mijn keel
de eerste lucht
die mijn longen bereikt en ze doet vullen en zwellen
ontsnapt mij echter
met een hoge gil
Ik gun mijzelf meer vrijheid
dan ik ooit kon bevatten
Zo huil ik
jaren van verstikking
door de gootsteen.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten