Boom

Wie kent de bomen niet die in de herfst hun blad verliezen
kaal staan, na groen en geel.
Die moeten buigen in de harde winterwinden
die hun plek hebben in het geheel
Die zonder klagen
zonder vragen
in hun soms eeuwigdurende bestaan
steeds het uitzicht blijven bekijken
zonder van hun plek te gaan.
Zij zien het komen van de kleine
en het sterven van wat oud is
Het delicate van het fijne
en hoe krom soms heel erg recht is.
Zij zien aan zonder een oordeel
zij waarderen zonder meer.
Boom na boom, dag na dag,
keer op keer op keer op keer
Maar als zelfs bomen moeten sterven
en niet alleen hun bladeren verliezen
zou ik boven hun bestaan
toch altijd het mijne verkiezen.

Jip