Om je heen

Om je heen
Zit het vol
Met mensen
Die weten
Wat jij wilt zeggen
Nog beter dan
Jij het zelf zeggen kunt
En of het afgunst is
Of onzekerheid
Zodra je stottert, struikelt, mis stapt
Zijn zij dichtbij
Om je zinnen af te maken
Je te zien liggen
Je te zeggen
Op te passen
Het zit vol met mensen
Die allemaal
Beter weten
Wat jij helemaal
Niet bedoelt te zeggen
Maar desalniettemin
Toch de kans grijpen
Om te zeggen
Jij doet het fout
Kijk niet
Naar mij

Jip

De wereld grijpen

Misschien zou ik de wereld kunnen pakken
Met mijn ogen dicht
Zonder te struikelen over mijn woorden
Maar recht door zee op mijn doel af
Handen vooruit
Rug recht
Misschien zou ik de wereld kunnen grijpen
Met mijn ogen dicht
Maar de kans is vele malen groter
Dat ik gewoon mis

Jip

Je dacht dat maar

Jij dacht, wellicht wat onterecht
Maar mijn schat, daar heb je vaker moeite mee gehad
Dat toen ik jouw vinger niet meteen wegsloeg
Je ruimte kon claimen
In heel mijn hand
Maar als je zou kijken, wellicht wat veel gevraagd
Maar ach, dat is niet je sterkste punt
Dan had je gezien dat mijn vuisten nog steeds niet verdwenen waren
En jouw vinger nog altijd rode blaren op mijn huid maakt
De ruimte in mijn hand is bezet
Dus ik zeg niets en kijk met een glimlach
Hoe jij dit keer
Je grip verliest


Jip

Soms iets te snel

En dan is het
Zoals het eten van soep
Altijd te warm als je gulzig
Het warme vocht over je lippen laat glijden
En je tong brandt
Aan alles waar je te rusteloos
Niet op blazen wilde
Zo is het
Als je overhaast zegt
Dat je van me houdt
Maar even zo fijn
Zelfs als je daarna
Nog dagen met blaren spreekt

Jip

Geschiedenis

Vergetelheid om in te verdwijnen
om daarna terug te keren
in talloze boeken
onbegrepen
maar o zo vaak na gedaan
Als grote denker
of wellicht
als dromer
Als persoon gekend noch geliefd
maar als figuur bemind
Waarom is er nooit
een tussenweg
voor wie dan ook
historie maakt helden
even goed
als dat zij
er vele vergeet te herinneren

Jip

Lezen

Op oude kaarten staan zijn woorden nog
hoekig en recht
Vol vertrouwen
op de achterkant van een plaatje gezet
ZIjn brieven later
werden steeds schuiner
de gaten tussen de woorden
lieten ongeschreven zinnen
hun zeg je doen
Nu schrijft hij
haar niets meer
en zijn zijn woorden voor een ander
Zij hoopt dat zij beter leest
Hij weet
dat hij beter schrijft.

Jip

Vergane bloemen

Vergeet de vergane bloemen
De vaas waar in zijn stonden
ruikt nog in de kamer
maar de bloemen zijn niet langer
onderdeel van het stilleven
Vanaf de bank, 1,50 ver
zie je nog blaadjes liggen
maar als je aan je tafel zit
2,30 later
ruik je enkel nog de zure lucht
van vergane bloemen
Ooit gekregen
en nooit weg kunnen doen
maar dat wat rot is
kent geen gloriedagen meer

Jip

Scheiden

Zwijgend zaten zij naast elkaar
ieder in het eigen verhaal
compleet verloren
soms keek zij boos
zijn kant op
soms kijkt hij verdrietig
naar haar
waar het mis ging
wist hij allang niet meer
wanneer het goed was
wilde zij niet meer weten
Toch zaten zij
onlosmakelijk aan elkaar verbonden
hoe hard ze ook trokken
Hoe ver de touwtjes oprekten
Dus zaten ze daar
hij zei dat zij zei dat hij zei dat zij had gezegd
zij was het daar niet mee eens
zij had nooit gezegd dat hij zei dat zij zei dat zij misschien wel
ooit heel veel van elkaar hielden
en dat nu
een beetje vergeten waren

Jip

Hoe lijm je iets

Hoe lijm je iets
wat een je ander
hebt laten stuk maken
waar je naar keek
met je handen op je rug
gebonden
en je voeten tegen de muur
Terwijl het uit je handen werd geslagen
en kapot viel op de vloer
je je tranen aan de binnenkant
van je wangen liet vloeien
en je snikken op sloeg
in de resten van je buik
Hoe lijm je iets
wat niet meer compleet is
en waar misschien
wel niet genoeg van over is
om er een geheel van te maken
Sommige gaten
kun je afdekken
maar nooit meer
compleet maken.

Jip

Goed verstaander

Ju bugreipt mei wel
maar ju wild niet sien
wat ik graach seggun wil
Jij laat je lijden door mein buitenkand

Dus dat ik van je hou
is ondergeschikt
aan hoe ik mijn woorden breng
in contradictie
hou ik meer van mij
dan van jouw perfecte woorden

Ju kend mei wel
maar ju wild mei niet kennun
Ju wild je hooft afwendun
en stikum lagen

Dus dat ik om je geef
is minimaal gewin
en de eenzaamheid zal je verblijden
in conclaaf ga ik
met mij zelf
omdat mijn imperfectie niet afstoot

Ju wild mu wel
maar ju kund mu niet kreichen
en dus hep ju
PECH

Jip

Spijt

Ik heb de dagen door mijn vingers laten glijden
bij de punten van mijn afgesleten schoenen
maakten zij hoopjes die ik weg schopte
om daarna spijt te hebben
van alle dingen
die ik had kunnen doen
terwijl ik de dagen door mijn vingers liet glippen

Jip

Anders dan....

Ik kende hem niet
maar omdat niemand dat deed
kon ik gemakkelijk zeggen
dat ik hem kende
Dus moest ik met hem praten
dat doe je immers
als jij iemand kent
en verder niemand
Wij hebben samen gepraat
heel lang
hij kende daar ook niemand
Aan het einde van de avond
Kende ik hem daadwerkelijk
en ja, dat viel wat tegen.

Jip

Kennismaken

Mag ik jou kennen
ook al ken je mij niet
Maar als ik naar je kijk
dan denk ik
Ik wil jou kennen
Jij past bij mij
Herken jij dat?

Jip

Iemand

Hij heeft de kleuren van de jaren
op zijn gezicht getekend
Ze zijn te zien tussen de groeven
van zijn lijden
Maar als hij lacht
lichten zijn ogen
Als de noten van zijn lied
van hoog naar laag
van bas tot sopraan
Ik ken hem niet
hij lijkt mij wel te kennen
Misschien
zijn wij gelijk.

Jip

Rugzak

Ik was hier al
wellicht vooral
ik denk vooral
dat dacht ik al
Voordat ik hier vaker was geweest
Mijn wegen slijt ik langzaam uit
totdat er plassen ontstaan in de paden die ik trek
met mijn rugzak aan woorden
Ik zou ze achter mij moeten laten
maar uit angst dat een ander
mijn rugzak mee zou nemen
de woorden zou horen en begrijpen
Ik ging hier weg
wellicht ver weg
ik denk ver weg
dat denk ik echt
Neem ik hem mee
Ik schaam me niet
mijn woorden horen bij mij
ze passen in mijn rugzak
en die past op mijn rug
Ik ken het pad, ik ken de weg
ik groet de bomen en de bloemen
of in herfst de paddestoelen
Ik kom hier vaak
wellicht te vaak
ik denk te vaak
dat denk ik vaak
Mijn rugzak maakt striemen in mijn schouders
de woorden bonken in mijn rug
en drukken op mijn heupen
ik zak wat krom
als ik loop
gaat het wat traag
als ik stop
kijk ik niet om
Ik kom hier terug
wellicht te snel
ik denk wat snel
dat denk ik wel
En als ik ga
dan ga ik echt
dit keer stap ik
mijn fiets op
mijn rugzak hang ik achterop
wie weet
Wie weet.

JIp

Glimlach

Als een kind
glimlachte zij naar mij
ik glimlachte terug
als volwassene
en voelde mij daarmee
zoveel minder oprecht.

Jip

3:34

Als een warme deken omarmt de komende nacht mijn gedachten
in het oplichtende zwart lijken afstanden weg te zakken
en wordt de eindeloosheid beperkt tot het zicht
Ik begrijp mijn eigen waanzin en troost het
met warme melk en anijs, zoete broodjes en verlangen
Terwijl mijn oogleden zwaar worden
en de twijfels van de geleefde dag aan mijn wimpers gaan hangen
Probeer ik in het halfduister mijn zegeningen te tellen
maar verder dan de vingers van mijn linkerhand
lijk ik, zelfs met inzet niet te komen
Daar het duister mij meetrekt
in een stemmig monotoon geronk van ongecontroleerde gedachten
hoopvolle reizen en wandelende contradicties
Als ik mijn ogen open en in het schemer de immer lopende tijd zie
durf ik zowaar te glimlachen
3:34
Ik heb nog tijd,
nog even tijd
totdat mijn gedachten de dag overnemen en ik wijfelend
mijn passen maak in het niets ontziende licht
Dat alles groter maakt dan de nacht
en waarin koffie en thee mijn ogen groter maken
dan mijn geest kan over zien.
Slapende ben ik de koning te rijk
als koningin van dit bed

Jip

Sprakeloosheid

In mijn eindeloze sprakeloosheid probeer ik met gepaste twijfel in mijn hoofd zinnen te maken die directe waarheden aan het licht zouden brengen en ik zou al dan niet gepast een wereldbeeld scheppen waar de grootste geesten deze planeet de tranen over zouden laten spelen en trots zou ik mij op de volle borst slaan en spreken over de eenvoud van het mij zijn vergeten was ik mijn sprakeloosheid en dus zit ik enkel doelloos woorden te rijgen

Jip

Wij

Jij
Als eenzijdig
Onderdeel
Van een groter
Wij
Maakte stuk
Wat ik
Ego
Niet in mij kon maken
Wij
Als samenvoeging
Jij en ik
Bestaat
In voltooid verleden tijd

Jip

Titelloos

Naïef
Gebonden aan verwachting
Onuitgesproken hoop
Ebt zij weg

Jip

Mijn grootste angst

In de donkere schaduwen schuilt hij
Voeten van de vloer
Hakken in het zand
Klaar om te gaan indien verwacht
Maar evenwel behoedzaam en gerust
Ik zie hem wel
Niet met mijn ogen
Maar met de haren in mijn nek
Ik voel hem wel
Niet op mijn huid
Maar diep in mijn onderbuik
Ik hoor hem wel
Niet met mijn oren
Maar galmen in mijn hoofd
Soms schuift hij wat
Een andere hoek
Betere plek
Ver weg van straatlantaarns en autolichten
Niet daar waar de kinderen spelen
Verstopt voor de neuzen van de langs rennende honden
Hij gaat nooit ver
Nooit verder dan ik ben
Daar waar ik ga verstopt hij zich
Hij voedt zich met mijn twijfels
Hij drinkt mijn tranen
Als ik vergeet, dan weet hij
In de donkere schaduwen wacht hij
Hij is mijn grootste angst
Soms zwaai ik
Ik ben niet meer zo bang
Hij weet dat
En zwaait terug.

Jip

Roze bril

Het lijkt alsof de werkelijkheid aan mijn vingers blijft plakken
terwijl ik de stroperige substantie aan mijn broek veeg
En vrij hopeloze pogingen doe om mijn roze bril
uit mijn zak te trekken
Vieze vegen besmeuren de glazen
en kleverige massa nestelt zich tevreden in mijn haar
Met mijn ogen toegeknepen
worstel ik me langs de vlekken
En als ik mijn wimpers voor mijn eigen blauw houdt
zie ik ergens in de verte.....
Hoopvol tracht ik in het geheel
de pracht van het filter over mijn wereld te gooien
Het is dat of accepteren
dat het leven ook mooi is
Zonder roze bril
en de werkelijkheid overmijdelijk
het leven overneemt.

Jip

Walging, woedend

De walging bij het weerzien was weerzinwekkend
Evenals de aanname van halve waarheden
Verwrongen tot wereldbeelden
En feiten
Wreedheid en wrok wisselden elkaar af
In een overbelichte situatie vol pijnlijke stiltes
Wrevelig wipte hij wankel van hak naar tak
Terwijl zij vol woede woorden wereldkundig maakte
Die kant nog wal durfden te raken
Weemoed droop wanhopig van de muren
En een aaneengesloten vertwijfeling van liefde
Maakte vrijwel zwarte haat in bleke koffiekopjes
Emoties die zolang onder een deken hadden mogen sluimeren
Kwamen als matglanzend geel pus naar boven
Woedend waagde zij wederom een poging
Hij weerde woordeloos af en wachtte
Wie weet de wereld te weerleggen
Als woorden allang waardeloos zijn geworden
Er is geen ruimte voor sorry
In een mond die enkel nog kan spuwen
De walging bij het weerzien
Was niets vergeleken bij de afkeer van het afscheid.

Jip

David

Vrij letterlijk neemt hij mijn woorden
Proeft ze in zijn hoofd en bakt er taartjes van
Glimlacht naar de wereld om hem heen
Soms schuchter en verlegen
Maar meestal met een groot plezier
Over de nieuw te ontdekken plekken
Hij wandelt rondjes en verbaast zich
Over boze blikken
En mensen die niet huppelen
Soms moet hij schuilen
Staat naast me en schuift zijn hand stevig in de mijne
Knijpt en lacht voorzichtig
Het liefste zou hij elke ochtend
Op mijn buik verder slapen met zijn voeten
Strak om mijn heupen geklemd
Helaas wordt hij groot en groter
Wandelt rond in een wereld
Die groter wordt dan zijn schaterlach
En zijn handen passen over een aantal jaar
Niet meer in de mijne
Zijn blik zal de wereld minder roze zien
Maar tot die tijd
Bakt hij taartjes van mijn woorden
En eten we ze samen op
Tijdens zijn wandeling langs alle dingen
Die mooi zijn als je vijf bent.

Jip

Goedevoornemens

Een groot verlangen naar niets
omhulde de dagen in januari
nadat men voldaan
de goedevoornemens weggerookt had
bleef er weinig meer over
dan een herhaling van de geschiedenis

Jip

Januari 2012

Opgewekte noten klinken door de planken van mijn houten vloer
ze dringen zich op
door mijn billen die de vloer al enige tijd verwarmen
daar ik lager niet kan komen maar wel moet zijn
Hoewel zij mij al even,
het zo heerlijk door twee verwarmde bed hebben doen verlaten
en mijn hoofd proberen wakker te schudden
Verbaas ik me enkel.
Een dwingende samba vermengt zich later
met een vrolijk uitgesproken smartlap over het zeer van een man
Mijn kamer vult zich ongewenst met tonen
die ik zelf nooit zou kiezen maar die ongemerkt
mijn dag een kleur geven
De kopjes die als restant van gisteren de tafel vullen
dansen voorzichtig mee als de bas zich meester maakt
van meerder huizen en we via samba en smartlap
uitkomen in een variant van dance die enigszins ongrijpbaar is
Ik staar wat onwennig uit het raam, mijn raam, ons raam,
terwijl de kerstlampjes nog knipperen in het opkomende ochtendlicht
en mijn huis een geheel van ongepastheid geeft
in mijn slaperige gezicht
Ik rol mijn mouwen en mijn ogen op
geef mijn muziek de kans
de houten vloer te stoppen met trillen en glimlach
Januari 2012.... niets is anders.. niets is hetzelfde....

Jip

Boos geweest

In het ondoordingbare grijs
van de onvolkomen geest
drijven brokstukken van ooit gehoorde woorden
die liefkozend het lijf warm wrijven
Tederheid die allang met harde hand
verdreven is tot achter in
de gesloten kamers van een verbitterde geest
Zodra de flinters zich gaan hechten aan het heden
wordt er terug geslagen
met volle kracht
de deuren dicht
wij boos is
moet immers
wel boos blijven
om zoveel geweld
te kunnen rechtvaardigen

Jip