Liefde zonder ogen of haken

Zijn onnozelheid blijft mij vertederen
Als hij onhandig frummelend op mijn rug
Probeert los te maken wat hij voelt
Als hij mijn haren streelt en misschien stiekem
Diezelfde haren de Zijne maakt
En deze meesleept aan zijn bruusk horloge
Als hij de thee, die heet maar niet zo heet
In je handen duwt, het boek negerend wat die plek beheerste
En middenin een lang doordachte zin
Vol emotie en lading een mop probeert te maken
Die kant nog wal maar wel zijn lachspieren raakt
Hoe hij opschept en daarmee
Wangen rood van iedereen maar nooit de zijne
Maar je vergeeft hem
Met een glimlach als je denkt aan al die keren
Dat jij ook zo imperfect mocht zijn

Jip

Zou het graag het laatste gedicht willen noemen

Je zou me ontmoeten zoals ik werkelijk was
voordat jij jouw woorden over me uitgoot
Je zou angst kennen om mijn ogen
en verheugd zijn over het vuur
Dat ik over je uit zou spugen
Met brandende tongen likkend aan de twijfel
Die jij had gezaaid
Je zou je afvragen waar de ik was
Die jij handmatig had gecreëerd
Maar waar je zoveel walging over kende
Dat je verlangde naar dat wat je stuk maakte
Je zou me herkennen zoals ik werkelijk ben
En willen omarmen in een dwaze bui van over overmoedigheic
Want zoals je mij wilt kennen
Zoals je mij niet meer zag
Zul je eerst zelf volwassen moeten worden

Jip

Moederschoot

Machteloos omarm ik mijn grootste falen
uit angst kwijt te raken
wat ik twijfelachtig heb verzameld
maar niet langer bij mij kan houden
Met gebalde vuisten loopt
in dunne stralen
het zand tussen mijn vingers
dat ik zich in hoopjes durft te verzamelen
aan mijn wankele voeten
Hoe zeer ik tracht los te laten
en weet dat ook de losse draden
zich vast hebben gehaakt
in mijn wezen en mijn zijn
toch kan ik nog geen knopen opgeven
en sta ik menigmaal verbaasd
Hoe uiteindelijk alles zich los weet te worstelen
uit mijn ijzeren greep
Ik weet, zonder aarzeling
dat alles weer terug komt
dat de banden vaster zitten
Dan ik knopen kan
Toch sta ik als kijer aan de kant
als zij mij ontglippen
en ik moet vertrouwen op dat
wat ik over kon brengen
toen ik niet verloor
en als baas, dicator,
de regels mocht neer leggen
Een eis van gehoorzaamheid mij ten deel viel
Maar dat alles was lang
voor zij konden praten
Nu ben ik niet meer
dan de moeder
waar het koord
altijd naar terug zal vieren
Als alle eigenwijze wetenschap durft te falen
Dan nog in de armen gewikkeld
en op de schoot verscholen
Blijkt dat mijn grootste falen
een succesverhaal was.

Jip

Het nieuws

Mijn ogen zijn open,
zo veel is zeker
wat ik zie,
durf ik in twijfel te trekken
Omdat het beeld op mijn netvlies
niet lijkt op het beeld in mijn hoofd
Niet mooier perse
of lelijker
anders dat wel
en rafeliger
Zonder grenzen maar toch
zo eindig door de uitzichtloosheid
van het alles
Zo graag zou ik mijn ogen sluiten
omdat ik zeker zou weten
dat wat ik dan zag
als droom
of nachtmerrie bestempeld zou mogen worden
en in die idioterie van het geheel
zou ik waarheid vinden die ik zou begrijpen
Maar met mijn ogen open
wijd open
zie ik
waarheden, of geschetste waarheden
in een waas van leugens
maar daarom niet minder waar
En is er geen ruimte
voor de mooie dromen die de nachtmerries overspoelen
als het allemaal te zwaar wordt
Mijn ogen zijn open,
wijd open en mijn blik dwaalt af
naar mijn eigen wereld
die, hoewel niet mooi,
of gaaf
wel duidelijker is
en die ik
met open ogen durf aan te kijken.

Jip

Je vergat me

Je vergat me
het deel van mij
dat deel uit wilde maken
van jouw deel vergat je
Je zag me
maar je raakte me niet meer
Ik raakte jou niet meer
en zo vergaten we elkaar
hoewel
samen in een bed
beide in een eigen leven.

Jip

Schaduwen

Misschien waren het enkel nog schaduwen
die zacht over de huid lagen
en als een transparante deken
eufemismen worden van dat wat is geweest
Blauwe plekken worden grijs
littekens niet meer dan onefenheden
op een geschonden huid
En waarheden verstoppen zich
achter een goed opgezet
ondoordringbaar net van leugens
die vooral dienen
om de leugenaar af te schermen
van de eigen waarheid
Schaduwen die langzaam
meer en meer lijken op te lossen
Zodat het onderliggende
toch zichtbaar voor ieders oog
Minder mooi wordt dan het in eerste instatie leek
Maar wel eerlijker

Jip

Koffietafel

De kopjes van het onafgemaakte gesprek
staan nog op tafel
evenals de koekjes die verzoening hadden moeten brengen
met hun zacht zoete smaak
Het tafellaken laat sporen na
van afgeveegde handen
en gebalde vuisten
Op de grond nog scherven
van wat ooit een koffiepot
zou zijn geweest
Als zij de wereld anders had gezien
en hij zijn woorden minder raak gekozen
Eindeloos hadden zij gezeten
gezwegen en gedacht
Totdat hij sprak
zij opstond
en hij achterbleef
een gekreukt laken en scherven aan de andere zijde
en een omgevallen stoel
als enige getuige
van wat ooit
een gelukkig huwelijk was.

Jip

Ongelijk spel

Vol afschuw bekeek zij de wereld
zoals zij hem zelf geschapen had
maar niet langer onder controle
Woorden die, naar verluid,
doordacht over haar lippen,
rolden, begonnen nu een geheel eigen leven te krijgen
en de waarheid
zo mooi gevlochten door de leugens
begon zich als de zee bij eb
terug te trekken
om een onherstelbaar pad
van twijfel en kapot getrapte schelpen
achter te laten
Als koningin stond zij daar
handen in haar zij
de nagels in het weke vlees gebogen
Onaantastbaar in onvertuigingskracht
Terwijl ik sputterend
niet eens deel uit hoefde te maken van die wereld
enkel brokstukken toegeworpen kreeg
om daar plaatjes mee te maken
die nooit compleet genoeg konden zijn
om werkelijk te begrijpen
Maar nu haar boek, bladzijde na bladzijde
los zou gaan laten
en haar wereld vervuild door wat zij zelf,
zo graag wilden creeeren, steeds minder
rook naar sprookjes en appels
Nu moest zij
de ultieme zet
schaakmat
en ik
ik keek
en mompel enkel
ik deed van af het begin af aan
eigenlijk al niet mee

Jip

Overwin

En dan is het net
of de aarde onder je
eerst nog zakschokkend
maar steeds zekerder
onder je gaat openbreken
dat je weet
dat je nog op je tenen staat
maar dat je hoe dan ook om zult vallen
je niet meer vast kunt houden
en het allemaal
maar moet gaan zien
Dat er geen weg meer terug is
Enkel lager
en lager in wezen
geen optie meer is
Dat boven je de aarde
zichzelf weer zal omarmen
en jij
terwijl je naar boven kijkt
weet weer te moeten graven
Om uit te komen daar waar je was
maar wel
veel sterker.

Jip

Naamloos tot zo ver

Als zout op mijn huid,
kriebelende vingers
die zich steeds hoger bewegen.
Terwijl ik de zon mijn huid laat strelen,
en zij zweetdruppels maakt,
waarin zij nog feller kan schijnen.
Als zandkorrels die zich
bewegen zonder te bewegen,
maar na verloop van tijd,
altijd daar zijn waar ze willen komen.
Zoals de wind zingt in mijn oren
en speels de lokken uit mijn ogen blaast
Maar ondertussen....
Zo speelt hij met mijn gedachten..
En ik met de zijne....

Jip

Familiewandkleed

Ingekleurde plaatjes lijken het,
met bekende gezichten die,
al veel te lang een andere kant op kijken.
Mij aanstaren terwijl ik probeer
om een mozaiek van de brokstukken te maken,
en deze in een lijst,
achter de deur wil hangen.
Stukken van lang geleden,
met de hand gesponnen draad.
Hangen meningeen, naar verwachting, in de ogen
en daar waar er stukken,
niet langer hun plaats kennen.
Wordt kwetsbaar gaas zichtbaar,
in plaats van kleurige tekeningen.
Hoofdschuddend lijken zij,
af te keuren, dat wat ik al zo lang,
probeer te maken.
Zonder zelf te zien.
Dat is hun handgeweven kleed,
de scheuren groter zijn,
dan het geheel,
dusdanig dat mijn mozaiek.
Van een lang vergeten ideaal.
Meer kans tot overleven heeft.
Dan het gescheurde wandkleed.

Jip

Niets2

En in het niets dat er was
of dat er zou komen
ontstonden gaten
gevuld door
angst of dingen
die gedaan moesten worden
die het niets verdreven
Hoe groots het niets
dat om ons heen hing
ook zijn uiterste best deed
om almachtig te zijn
en ons volkomen te omarmen
te verlammen in zijn kunst
op te slokken
Tussen de gaten echter
werd het niets
steeds minder
een beangstigend beeld
van eindeloosheid en uitzichtloosheid
Het niets werd een vereenzelfiging
van rust
en tijd
om niet te denken
niet te rennen
maar stil te staan
en te zien
Hoeveel indruk
iets achter kon laten.

Jip

Niets

Verloren achter een witte bladzijde
de pen nog in de hand
nog woorden in zijn oren
nog letters onder ogen
Maar geen zinnen op papier
Geen vloeiende lijnen
vol weemoed en emotie
geen golven van vertrouwen
of boosheid
Een kras van onwelwillendheid
een stip als hoopvol
begin van,
iets,
iets meer, dan wat er nu
een leeg blad
een vol hoofd
Eindeloos
ideeloos

Jip

Het kan altijd erger

Het kan altijd erger
zelfs als je denkt
dat het onmogelijk is
omdat,
je schoenen niet enkel
vol water staan
maar, ook vol modder.
Je haren in drievoud
langs je wangen druppen
en de regen nog lang niet lijkt te stoppen.
Dat het grijs in de wolken,
het grijs in de ogen,
van diegene die je wel lief hebt,
doet verbleken.
De band onder je billen langzaam zacht wordt
en je weet,
-nog minstens 3 kilometer van huis-
Je jas aan je armen plakt,
en je zakken poeltjes worden.
Waarin je juist verworven mobiel
nu nog rondjes durft te zwemmen.
Maar je voelt,
straks gaat hij kopje onder!
Als de wind in plaats van in je rug
in je buik gaat duwen,
zodat de regen striemen achterlaat,
in je niet zo opgewekte gezicht.
En je tegen het dreinende kind,
dat achter je,
nog enigszinds beschut,
niet probeert te snauwen
dat we nu echt BIJNA THUIS ZIJN!
En dat je ook weet dat je dat 10 minuten geleden
ook al niet zo vriendelijk zei.
Zelfs dan,
kan het nog altijd erger.
Maar op dat moment,
kan en hoef je dat
niet te geloven.

Jip

Je begeert mij

Je begeert mij niet
om dat wat ik ben
om dat wat ik heb
om dat wat ik weet
of om dat wat ik doe
Je begeert mij omdat
ik alles ben
wat ik wil zijn
en daar dan ook
Gelukkig mee ben

Jip

Sociaal gezien

Sociaal gezien, was hij op internet
zeer aanwezig
De buzz op hyves was van wezenlijk onderdeel
in zijn dagelijkse routine
In facebook postte hij zelfs internationaal
waar hij op dat moment aan dacht
en in niet meer dan 140 tekens
kon men volgen hoe hij poepte
als er ruimte over was
dan ook een foto
Hij linked in met iedereen
die ergens goed in was
een myspace die gedeeld werd
met de wereld achter het raampje
Google+te hij in kringen
waar mensen normaal nooit komen
Ja sociaal gezien
netwerkte hij
zijn dagen door
Maar waar geen mens aan dacht
was dat men in werkelijkheid
nog nooit had gezien
Sociaal gezien was hij dan ook
iet wat onhandig.

Jip

Dat wel

Zuchtend pakte alles weer anders uit
dan vooraf voorgesteld was
Het cadeautje bleek een pakje te zijn
met onbekende inhoud
niet enkel door het papier
maar ook door vorm en substantie
met andere woorden
men kende het niet, noch herkende
De beloofde verlossing, kwam nergens,
maar dan ook nergens van de grond
en zelfs op het toilet
leek er van opluchting
minder sprake
dan van obstipatie
De kortere weg
desondanks
was korter
maar ook volslagen onbegaanbaar
en daarmee werd het laatste restje lucht
uit onze longen geslagen
een vakantie om bij te komen
zou uitlopen
tot een eindeloos gekibbel
en nog meer van dat
onder invloed van drank en weer
Toen ik het opgaf
en mijn tas naast men bed kwakte
Bleek uiteindelijk
mijn bed heerlijk te slapen
Dat wel

Jip