Het krasloze oppervlak laat een waas na
het licht dat ooit zo weerspiegelend bleek
was gedegradeerd tot laat maar
en wat stevig was werd week
De kracht van de spanning werd minder
de reflectie werd meer dan een leugen
en ergens ondervond het hinder
maar niet meer dan ik me kon heugen
Ogen keken mij recht aan
en zoveel woorden waren gezegd
Ik gaf het een ziel en een naam
het voelt nu vooral nog niet echt
Als een spiegel gebroken in stukken
minder dan tien maar een duizend te veel
Weet mijn stemming de zon nog te bedrukken
Verdwenen en opgelost in het geheel
Wat ik zag dat was leeg
wat ik zag dat ging stuk
En het stuk dat ik kreeg
bracht mij niet veel geluk
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten