Daar stond hij dan, met zijn hakken strak tegen de muur
ogen richting grond handen gebald tot harde vuisten
Woest keek hij rond
maar er waren geen ogen die zijn boosheid konden vangen
Schreeuwen wilde hij
maar in deze donkere nacht waren de oren richting kussen
en hoewel men schrikken zou
Zou geen ziel zijn hoofd oprichten
om naar hem te luisteren
De straatlantaarns flikkerden zijn gemoedsrust
tot een uitgestraald niveau van niet de stoppen woeden
Stampvoetend maakte hij kreukels in het glad gestreken beton onder zijn
met zorg uit gezochte nieuwe schoenen
Waarom zou hij hier staan
als niemand hem
een ademtocht waardig achtte
waarom ging hij niet
als stille getuige van onbesproken zaken
en afgedane willekeur
van verkeerde plek verkeerd moment
Hij had er immers niet voor gekozen
hier te moeten staan
Als monument voor een ieder
die nergens voor gestorven was.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten