Hij steekt zijn vork
In een lauw stukje vlees
Dat eenzaam op zijn bord zwerft
Een laatste aandenken
Aan een diner
Waar hij niet voor gekozen had
Maar wat hem
Minzaam door de strot werd geduwd
In zijn wijnglas weerklinken nog woorden
Die misschien met thee te slikken waren geweest
Omdat men blaast voordat men drinkt
Maar nu blijven zij hangen op een rood residu
Natuurlijk hield zij niet van hem
Niet eens niet meer maar niet
Dat had hij nooit gedacht
Gehoopt
Verwacht
En toch
Wanneer de woorden je
Tijdens het eten
In de oren worden gegoten
Wanneer je je net verslikt
In een slecht gekookte doperwt
Dan lijkt het toch
Net wat zwaarder te vallen
Het vlees was betaald
Even als de vrouw
En beide
Waren koud
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten