De langzame twijfel sijpelt het raam in
En met de zonnestralen, die met de kieren van het gordijn
een niet te volgen tikspel lijken te spelen,
komt er licht in de ruimte.
Die tot die tijd gevuld leek te worden
met de sombere gedachten
in een monotoon kwartet
van leegte en woordeloosloosheid.
Zwijgend op de rand van het bed
laat hij zijn benen bungelen.
Een ritme zonder regelmaat.
Veelzeggend in de eenvoud.
Het krakend matras laat een nacht vol met woorden na.
Het zou moeten zwijgen van wat het hoorde,
het zou moeten spreken van wat het voelde.
Liefde die niet meer is,
dan een waanbeeld van mensen,
die te bang zijn
om wakker te worden.
Zo kruipt de ochtend binnen in een kamer,
waar de nacht nog niet afgelopen is.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten