Met een warme kop thee in de hand
zie ik zinloze woorden verschijnen,
versmelten tot zinnen.
Zich wentelen in nutteloosheid,
omdat ze niets durven te zeggen.
Ik schuw de lezer
en verwar hem met rookgordijnen.
De laatste punten drijven het einde op het spits.
Afschuw vervulde mijn verzwaarde hart
Maar lichten handen tillen mij
boven mijn zinnen uit
En terug in de wereld waar chaos naamloos is
en ik ben als dezelfde woorden
die de liefde kunnen verklaren.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten