Verdriet

Vergeet nu maar de dagen
waarin de zon je haren kuste
maar je ogen regenbuien over je voeten uitstortte
Waarin de stormen in je hoofd
zo raasden dat je oren
langzaamaan hun functie leken te verliezen
Ik heb je handen gepakt
en je wangen gestreeld
Je tranen gedroogd met de panden van mijn oude jas
om deze daarna op je kapstok te hangen
voor hergebruik
Het zout op de vloer van de smalle gang
liet paden achter
later
op de houten vloer in de keuken
Uitgesleten paden, waar jij je voeten langs sleepte
tijdens eindeloze kopjes thee

Vergeet nu maar de dagen
waarin de schone schijn niet meer was
dan een opgepoetste spiegel
waarin je niet meer dan glimlachen kon
en vervolgens
een dikke deken om je schouders sloeg
om je te beschermen tegen je eigen kou

Ik heb mijn best gedaan
om je te beschermen en te begrijpen
Maar het leek meer jouw intentie
om mij te begrenzen en te beperken

De zon schijnt
voel ik op mijn natte wangen
Ik besluit vandaag om nooit meer
Zo verdrietig te zijn.

Jip