In de kamer klinken zijn voetstappen nog hol na
gelijk zijn lach
Die tegen de muren opknalt
om daarna tegen haar wangen uit een te spatten
Zij huilt niet meer om wat hij zegt of doet
zelfs haar schouders zal ze niet meer optrekken
In de stilte die komt na het dichtslaan van de buitendeur
laait de storm altijd weer op
Vol vechtlust denkt zij woorden
die zij nimmer uit zal spreken
Vol passie maakt zij zinnen
die haar mond nooit zullen verlaten
Stampvoetend balt zij haar vuisten
in een verlaatte poging haar gelijk te halen
Maar in lege glazen spugen is onzinnig
Zij aait de kat
die nu weer spinnend aan haar voeten ligt
Alles in rustig
naast haar in bed een zwaar lijf diep in slaap
onbewust van het gevecht wat zich heeft afgespeeld
Warm draait hij zich naar haar om
terwijl zij uit haar haren
de spoken van het vervelden strijkt
Loslaten lijkt zo gemakkelijk
als je het een ander vertelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten