De witgrijze wolken trekken
in optocht voorbij aan mijn raam
Na elkaar
in elkaar
soms niet eens meer deelbaar
Ik zie ze hun koppen schudden
in de wind die zich langzaam richting lente wendt
Niets zo veranderlijk als hun vorm
Niets zo onzeker als hun inhoud
Ze kunnen donderen wanneer hun humeur zwart kleurt
of als brave schapen volgzaam de wind volgen
De zon verbieden te schijnen
of juist optimistische gaten laten
Buien over je hoofd of het raam storten
en soms
gewoon voorbij drijven
emotieloos
wit in de blauwe lucht
Blauwe wolken op een tekening van een kind
of gekleurd oranje door de zon
Niets kan nog meer verbloemen
dan een uitgewaaierde wolk
En ik volg ze
met mijn ogen
de zon zoekend
net als zij
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten