Het schuimende water wast langzaam
als schurend zout vermengd met zand
de laatste zonden weg
Haar huid achterlatend als ruw jute
met ijzige kou doordrenkt
maar zondeloos
De witte morgen schijnt haar natte haren
eindeloos te willen bleken
tot een kleurloos palet
Weigerend snikt zij loze tranen
op een gekreukte achtergrond
maar eenzaam
De wind blaast zonder inspanning
en overdadig langs haar strand
de handen gebalt
Dichte vuisten die de plank mis slaan
met zo veel kracht dat de storm
dit gevecht zelfs zal staken
Zij wint zonder enige besef van tijd en ruimte
het strand als haar enige getuige
als zij woordeloos ten onder gaat.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten