Een beginnende dag met sluiers van de nacht in het haar
laat onder een deken langzaam haar ogen open gaan
hoopvol op wat er komt
De hagelwitte stenen kruipen langs het gladde raam
en tikken ogenschijnlijk lege ruimtes
vol met witte resten
Zij zijn zo onbevangen koud in hun ijzige wil
om beneden de vensterbank te kussen
met hun koude lippen
Zonder regelmaat laten zijn een ritmisch geluid
als muziek de stilte van de kamer vullen
Tik tak, op helder glas
Wolken versluieren nu nog een zacht wachtende zon
als zij straalt om het concert een abrupt einde
en geen encore te gunnen
Stenen tikken weg met zachte tred het raam
in eenvoudige stilte samen te laten gaan
met een wakker wordende wereld
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten