jij moet een moeder zijn
Als ik vragend zwijg
zie ik zijn ogen langs mijn schouder zakken
Ik voel ze lager glijden
en mijn witte wangen blossen
Nog altijd zwijgen wij
een gepaste status quo
Want ik ben moeder
en de dreumes aan zijn hand
geeft ook hem een naam
Seconden die als uren in mijn gedachten plakken
onbewust strijken mijn handen langs mijn heupen
Terwijl we beide weten dat het moment van verder gaan snel nadert
Als de dreumes trekt stapt hij naar voren
Buigt zijn hoofd en fluistert het me toe
Er zit een vlek, op je schouder
En in m'n nek, m'n rug tot ergens bij m'n billen, via m'n hals blijkt ook na sporen onder zoek
Op jouw broek, zit snot....roep ik nog
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten