Waar zijn toch die momenten
dat ik mijn gezicht zorgeloos tot de zon kon wenden
en tevreden mijn voeten in het zand begroef
Dat ik mijn zorgen in de natte resten van de zee schreef
die ze vervolgens mee trok
naar andere landen
Waar men mijn woorden niet kon lezen
en misschien wel dacht
dat het over liefde ging
Zij zouden glimlachen
om mijn slordig geschreven twijfels
en mijn krampachtig gemaakte punten
die voornamelijk bestonden
uit eindeloze keuzemogelijkheden
Waar zijn die momenten gebleven
dat de wereld mooi was
als jij door mijn haren streek
en ik mijn handen onder de trui verwarmde
tot de kou vertrok
en ik rustig slapen kon tegen jouw schouder
Als de morgen mij dan wekken zou
dan zou het lelijke van de nacht
ook alle breuken opslorpen
waarna enkel de flitsende zon
mijn gezicht zou kunnen verwarmen
Waar zijn die momenten
Waarschijnlijk
liggen zij daar
waar ook mijn hart ligt.
Jip
Geen opmerkingen:
Een reactie posten