Waanzinnige onzin

Ik smeet woorden tegen de muur Terwijl zij uiteenspatten tegen de ruwe stenen Maakt mijn hoofd nieuwe Die als hagelstenen over mijn tong rollen Tegen mijn tanden kletteren En de muur bevlekken Jij kijkt toe, bukt, zwijgt Zonder een enkel woord te spreken Maan je mij tot zwijgen Ik zie mijn eigen onzin weerschijnen in je ogen Je opent je armen en ik schuil Voor mijn eigen verdriet en onmacht De muur maken we schoon, de laatste letters Vallen met een plof en ik zeg Dit was de laatste keer Glimlachend spreek je me tegen met de wijze woorden; "Maar schat, je bent een vrouw!" Jip